“Είμαι στο αεροπλάνο και έρχομαι Ελλαδίτσα. Στην Ελλαδίτσα που τόσο με τραβάει και όλο με διώχνει. Σε αυτή που λατρεύουμε όσο και αν μας ταλαιπωρεί. Περιμένω την απογείωση. Θυμάσαι το πρώτο μας ταξίδι πριν δώδεκα χρόνια; Εκεί που μου κρατούσες σφιχτά το χέρι από αγωνία; Κι εγώ σου έλεγα ό,τι όλα θα πάνε καλά; Τελικά όλα πήγαν τέλεια…όπως στα έλεγα. Μπορεί τώρα να μην είμαι δίπλα σου στο αεροπλάνο να σου λέω πως όλα θα πάνε καλά, γι’αυτό στο γράφω. Για να το διαβάζεις και να το ξέρεις πως όλα θα πάνε τέλεια. Απλά γιατί στο λέω εγώ. Μια νέα περιπέτεια αρχίζει. Αλλά δεν είσαι μόνη σου. Έχεις μαζί σου τον άντρα σου και το παιδί σου. Παίρνεις μαζί και την αγάπη όλων μας. Άλλωστε το ξέρουμε πια καλά, η απόσταση δεν μας προβληματίζει. Μόνο μας πεισμώνει και μας θυμίζει να φωνάζουμε την αγάπη μας πιο δυνατά, για να μας ακούνε οι αγαπημένοι μας. Μην ξεχνάς να γράφεις τα πάντα. Σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα, ελπίδες, γέλια και συγκινήσεις.Κι εγώ θα είμαι εκεί να τα διαβάζω.”

Κι εγώ είμαι εδώ και γράφω…εδώ πού; Στην καινούργια μου πόλη, στη νέα μου ζωή…Ποιός θα το πίστευε όταν έπαιρνα το εισιτήριο τότε ό,τι έμελλε να αλλάξει ριζικά το ρου της ιστορίας (μου); Νομίζω μου φαινόταν εντελώς τυχαίο, μα έχω πια καταλάβει καλά πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Πόσα ταξίδια από τότε, πόσες εμπειρίες. Κι ένας γάμος κι ένα μωρό. Ένα νέο ξεκίνημα.

Θυμάμαι τότε πριν δώδεκα χρόνια να τους αποχαιρετώ στο αεροδρόμιο με δάκρυα στα μάτια – τι κι αν ήξερα πως θα επέστρεφα σε κάτι λιγότερο από έξι μήνες. Χτες ήταν αλλιώς. Δεν ήταν για έξι μήνες. Και δεν ήμουν πια μόνο εγώ εκείνη που έφευγε, ήμασταν δύο. Κι άλλος ένας μας περίμενε ήδη στον προορισμό μας. Ευτυχώς, ο μικρός ανθρωπάκος που έπαιρνα μαζί μου είχε φροντίσει να κοιμηθεί εγκαίρως, να μη δει τα δάκρυα στα μάτια όλων. Πάλι κλαίω, μα ξέρω πως τα δάκρυα αυτά είναι δάκρυα υγιή, δάκρυα αγάπης για ανθρώπους που είναι δίπλα μου, που είμαι πολύ τυχερή να αποκαλώ φίλους και γονείς μου. Στενοχωριέμαι, ειδικά για τους τελευταίους, που και τη ζωή τους θα έδιναν για εμένα.  Μακάρι κάποια στιγμή να τους φτάσω στο τί έχουν κάνει για τα παιδιά τους. Μα θέλω να σκέφτομαι θετικά, όλα θα πάνε καλά και θα τους έχω πάντα δίπλα μου, έστω και να μην το ξέρουν. Κι η Ελλαδίτσα θα είναι πάντα εκεί, να κάνεις έτσι να την πιάσεις. Καινούργια σελίδα λοιπόν στο ταξίδι της ζωής. Μα το βιβλίο, η βάση του, παραμένει ίδια. Κι αυτό είναι το σημαντικό. Καλό μας ταξίδι….