Ανήκω στους γονείς που πιστεύουν ό,τι δεν πρέπει να αλλάζεις εντελώς το πρόγραμμα σου επειδή έχεις παιδιά, αλλά αντίθετα να τους μαθαίνεις από νωρίς να ενσωματώνονται στην καθημερινότητα σου. Άλλωστε, μένοντας στο εξωτερικό χωρίς οποιαδήποτε βοήθεια, δεν έχω και πολλές επιλογές. Τα παιδιά πρέπει να με ακολουθούν
και σε βαρετές για εκείνα ασχολίες. Όπως είναι μία βόλτα για ψώνια σε ένα εμπορικό κατάστημα. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παιδιά μου όντως δεν γκρινιάζουν και είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμα (μέχρι το σημείο φυσικά που κουράζονται εντελώς), το οποίο μου δίνει κάποιες ώρες ευελιξίας στα ψώνια μου. Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει πολύ είναι τα μικρά τρικ που βρίσκουν για να περνούν ευχάριστα την ώρα τους, ακόμη και σε ένα εντελώς βαρετό μέρος, όπως ένα κατάστημα με ρούχα. Τις προάλλες, είδα τον μεγάλο να χώνεται κάτω από ένα ράφι. “Τι κάνεις εκεί;”, τον ρώτησα. “Βαριέμαι, μαμά!”, μου απάντησε. Γέλασα με την ψυχή μου. “Θα μας κάνουν παρατήρηση”, του απάντησα, αλλά μέσα μου ήξερα πως δεν τον κατηγορώ. Είχε βρει τον δικό του τρόπο να απασχοληθεί, αντί να γκρινιάζει. Τι παραπάνω να περιμένω από ένα παιδάκι, και μάλιστα αγόρι, που δεν έχει κλείσει καν τον τέταρτο χρόνο ζωής του. Κατάλαβα ότι είχε φτάσει κοντά στο όριο του. Ήταν πια ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι!