Πριν από δύο εβδομάδες, επιστρέφοντας από την πρωινή μας βόλτα, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πολύ όμορφο θέαμα : παλιά τραμ και λεωφορεία της πόλης είχαν βγει στον δρόμο σαν σε παρέλαση για να γιορτάσουν τα 150 χρόνια της υπηρεσίας. Περαστικοί τα είχαν περικυκλώσει, περιεργαζόμενοι τις λεπτομέρειες, βγάζοντας φωτογραφίες. Και ενώ υπάρχει μουσείο που μπορεί κάποιος να τα επισκευτεί, η πόλη προφανώς αποφάσισε να φέρει τα εκθέματα ακόμα πιο κοντά στο κοινό. “Μαμά, πάμε, πάμε! Δες, αυτό το λεωφορείο έχει έναν όροφο και έναν δεύτερο όροφο!”, φώναξε ενθουσιασμένος που του δόθηκε η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την πρόσφατη αριθμητική του κατάκτηση.  Γέλασα με την ψυχή μου. Και αφέθηκα στο χέρι του μικρού μου παιδιού να με τραβάει από το ένα όχημα στο άλλο, δείχνοντας και φωνάζοντας δυνατά, όπως κάνει κάθε φορά που πηγαίνουμε σε κάποιο μουσείο. Απλά αυτή τη φορά δεν είχαμε πάει εμείς στο μουσείο. Το μουσείο είχε βρεθεί ξαφνικά στο δρόμο μας. Και ήταν η πιο ευχάριστη κυριακάτικη έκπληξη!