Μέσα Σεπτέμβρη, ημέρα Σάββατο διαβήκαμε την πόρτα της εκκλησίας με τον “μεγάλο” μου γιο. Είχαμε επίσημο ραντεβού και δεν θέλαμε να το χάσουμε : ο αγιασμός του ελληνικού σχολείου. Όταν το πληροφορήθηκα στο τηλέφωνο, μειδίασα ελαφρά. Η σκέψη μου πέταξε πίσω στις αναμνήσεις των δικών μου μαθητικών χρόνων. Δεν μπορούσα να πιστέψω ό,τι πλέον ήμουν εγώ η μαμά που συνόδευα το παιδί μου στην πρώτη του μέρα στο σχολείο. Μετά την λειτουργία, ο μητροπολίτης μίλησε με λόγια απλά στην καρδιά μας. Μας τόνισε πόση σημασία πρέπει να δίνουμε στο έστω συμπληρωματικό ελληνικό σχολείο εδώ, πόσο καθοριστικό ρόλο θα παίξει στην ψυχοσύνθεση των παιδιών μας, πόσο θα τα βοηθήσει να χτίσουν την ελληνική τους ταυτότητα. Βούρκωσα. Σίγουρα βάραιναν οι αναμνήσεις. Μα πιο πολύ βάραινε η επιθυμία μου το παιδί μου να έχει συνείδηση της καταγωγής του. Και να είναι περήφανος για αυτήν…