Φέτος δεν πήγαμε μόνοι μας στην Ανάσταση. Πήραμε μαζί μας και τον 4 ετών γιο μου. Για εκείνον ήταν η πρώτη Ανάσταση στην Ελλάδα. Την είχε ήδη ζήσει δύο φορές στο εξωτερικό, όμως στο χωριό ήξερα ότι θα υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά : τα βαρελότα. Τον είχα προετοιμάσει κατάλληλα ψυχολογικά και φρόντισα να μείνουμε μέσα στην εκκλησία όταν ο παπάς έψαλε το Χριστός Ανέστη. Φαινόταν προβληματισμένος, αλλά μέχρι εκεί. Μόλις όμως βγήκαμε έξω, ταράχτηκε απότομα. Από τη μία ο εκκωφαντικός θόρυβος των βαρελότων, από την άλλη η τεράστια φωτιά για τον Ιούδα που αντίκρυσε μπροστά του, δεν ήταν δύσκολο να τον τρομάξουν. Έβαλε τα κλάματα, όπως δεν τον έχω δει να κλαίει ποτέ μέχρι τώρα. Στενοχωρήθηκα που τρόμαξε. Και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να αρκεστούμε στους γιορτινούς ήχους της καμπάνας, ειδικά μετά από όσα ατυχήματα έχουν συμβεί. Όμως βλέποντας το παιδί μου να τρομάζει με αυτούς τους ήχους και αυτές τις εικόνες, δεν μπορούσα να μη φέρω στο μυαλό μου τα παιδιά στη Συρία. Τα παιδιά που έχουν ακούσει αληθινές βόμβες και σφαίρες να σκάνε δίπλα τους, τα παιδιά που έχουν δει τα σπίτια τους να καίγονται. Πόσο θα φοβούνται αυτά τα παιδιά, πόσο θα τρομάζουν, πόσο θα τρομοκρατούνται. Θυμήθηκα πάλι το σχετικό video του Save the children. Και ενώ όλοι γύρω μου αντάλλαζαν ευχές γεμάτες χαμόγελα, δεν μπορούσα να μη νιώθω ένα βάρος εκεί αριστερά, στο μέρος της καρδιάς…

(φωτογραφία του Milan Jaroš από την υπαίθρια έκθεση με θέμα τους μετανάστες στη Bratislava)