Ιστορίες θηλασμού. Νο2.

Ποτέ δε με είχε απασχολήσει το θέμα του θηλασμού. Μέχρι που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου. Και όπως όλες οι «πρώτη φορά μαμάδες», άρχισα να διαβάζω. Κάπου εκεί ανακάλυψα πόσο επευφημούσαν όλοι το θηλασμό, κάπου εκεί πήρα την απόφαση να τον προσπαθήσω κι εγώ. Κάπου εκεί έμαθα ότι η δική μου μαμά με είχε θηλάσει μόλις 2 μήνες, γιατί έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά της. Εγώ είχα την τύχη να μείνω 7 μήνες στο σπίτι, είχα λοιπόν όλο το χρόνο μπροστά μου για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου.
Γνώριζα ότι ξεκινούσα με ένα μειονέκτημα. Ποιο ήταν αυτό; Η εισέχουσα αριστερή μου θηλή. Η μαία μου με είχε εφησυχάσει : «Μπορείς να τα καταφέρεις, μην ανησυχείς». Μόλις γέννησα, ήρθε η ερώτηση : «θα θηλάσεις;». «Εννοείται», απάντησα, μην καταλαβαίνοντας την έννοια της ερώτησης. Υπήρχε περίπτωση να μην προσπαθήσω καν; Ζήτησα μάλιστα rooming-in = να έχω το μωρό μαζί μου στο δωμάτιο, για να το ταϊζω όσο συχνά ήθελε. Περιττό να πω πως τελικά το μωρό ελάχιστα έφαγε από το στήθος μου, καθώς ειδικά η «ελαττωματική» μου θηλή γέμισε αμέσως πληγές. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βγάζω γάλα με το θήλαστρο και να το πετάω, με την ελπίδα να δημιουργήσω μια πρώτη ροή. Αλλά ακόμα και αυτό πονούσε.
Η συνέχεια ήταν αποκαλυπτική, καθώς όλοι οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου μπορούν να μαρτυρήσουν τα πάθη που πέρασα. Πραγματικά δεινοπάθησα 2 ολόκληρους μήνες για να “εγκαθιδρύσω” την ιερή σχέση του θηλασμού : η μία πληγή διαδεχόταν την άλλη στην αριστερή μου θηλή, όμως το είχα βάλει πείσμα να τα καταφέρω. Δεν ήταν μόνο όλα τα θετικά που προσφέρει ο θηλασμός και το μητρικό γάλα σε ένα παιδί, ήταν και το “δόσιμο”, το ένστικτο της μάνας που με έκανε να επιμένω. Η αλήθεια είναι ότι χρωστάω πολλά σε δύο ανθρώπους. Ο πρώτος είναι η μαία μου, η Σοφία, που με υποστήριξε πολύ ψυχολογικά όλο αυτό το διάστημα. Ο δεύτερος είναι ο παιδίατρος μας, ο οποίος, όχι μόνο ενώ το παιδί δεν έπαιρνε βάρος, δε με πίεσε να του δώσω γάλα εμπορίου, αλλά επίσης μου έδωσε τη σωστή λύση, για να καταπολεμήσω τις πληγές. Η λύση βρισκόταν στα «χέρια της φύσης» και ήταν το άρμεγμα (με το χέρι) του πονεμένου στήθους μου. Το μωρό θήλαζε κανονικά από το ένα στήθος και έπινε με μπιμπερό το γάλα που έβγαζα από το άλλο. Ακόμα θυμάμαι την απογοήτευση ύστερα από κούραση ημερών με θηλασμό και αποστείρωση «2σε1» να τρέμω την ώρα που το ξαναβάζω στο στήθος και να βλέπω καινούργιες ανοιχτές πληγές. Όμως και πάλι δεν το έβαζα κάτω. 2 μήνες κράτησε αυτό το μαρτύριο, ώσπου μια μέρα ως δια μαγείας όλα πέρασαν. Και άρχισα πλέον να απολαμβάνω την “ιερότητα” του θηλασμού. Ήταν πολύ όμορφο, ήταν πολύ ζεστό, ήταν ΤΕΛΕΙΟ! Συν ότι ήταν πολύ ξεκούραστο μπροστά στο μπιμπερό που βίωσα αργότερα.
Χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε σχεδόν τον 1 χρόνο. Ποιος θα το φανταζόταν… Φωνές διαμαρτυρίας ακούγονταν γύρω μου : «Ως πότε θα συνεχίζεις; Θα πάει σχολείο το παιδί». Μα δεν άκουγα, ήταν απλά υπέροχο. Το μωρό είχε πια μεγαλώσει, μπορούσαμε και οι δύο πια να απολαμβάνουμε το θηλασμό ξαπλωμένοι, δεν ήμουν έτοιμη. Ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό με ανάγκασε να διακόψω για 2 μέρες (άλλωστε ποτέ δεν είχα καταφέρει να βγάλω ικανοποιητική ποσότητα με το θήλαστρο). Ήταν η αρχή του τέλους. Είδα ότι το παιδί μου χαιρόταν την ευκολία του γάλακτος εμπορίου, ήξερα λοιπόν ότι ήταν μια καλή στιγμή να αρχίσω να ελαττώνω…Οι 2 φορές έγιναν 1, η 1 έγινε κάθε 2 μέρες κλπ. Μέχρι που ένα πρωί, μετά από αποχή 3 ημερών, έβαλα το μωρό  στο στήθος, για να δω αν θα βγάλει. Και δεν ήθελε καθόλου. Έπιανε τη θηλή μου και όταν την έβαζα στο στόμα του τη δάγκωνε. Αλλά ούτε η θηλή μου το ήθελε. Την πονούσε. Έβαλα τα κλάματα. Ένιωθα έτοιμη, αυτό το ξέρω, αλλά ακόμα και έτσι, πόνεσε. Ένας χρόνος θηλασμού έλαβε τέλος. Και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το μωρό μου δεν ήταν πια μωρό. Είχε γίνει παιδάκι και όσο και αν ήμουν τρισευτυχισμένη, κάπου μέσα μου βαθιά πονούσε…Και ήθελα να το ξαναζήσω…
Δυόμισι χρόνια μετά, είχα ξανά την ευκαιρία μου. Αυτή τη φορά το μωρό είχε ήδη αρχίσει να παίρνει βάρος από το μαιευτήριο. Και δεν αγχώθηκα ούτε μια στιγμή για το αν θα τα καταφέρω. Ναι, τώρα πια ήμουν έμπειρη. Όμως το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτή τη φορά δεν είχα εισέχουσα θηλή να με προβληματίζει. Ούτε και έχω πια. Η θηλή μου από τότε είναι φυσιολογική. Η ευτυχία του θηλασμού μπορεί να τελείωσε, μου άφησε όμως ένα δώρο για να τον θυμάμαι πάντα…
Η μαία μου μου εκμυστηρεύτηκε πολύ αργότερα πως δεν μου είχε πει την αλήθεια. Ότι όντως μια γυναίκα με εισέχουσα θηλή είναι πολύ δύσκολο να θηλάσει . Αν όμως μου το είχε πει, ίσως να μην είχα προσπαθήσει. Και δε θα είχα μάθει ότι με υπομονή και επιμονή όλα μπορούν να γίνουν. Ακόμα και τώρα αναφέρει το παράδειγμα μου σε κοπέλες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Αν είστε ανάμεσα τους και έχετε οποιαδήποτε απορία, μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου…