Read in English

Καλοκαίρι στην κατασκήνωση. Ημέρα αγώνων. Τρία 4χρονα κοριτσάκια στήνονται στη γραμμή της εκκίνησης. Μόλις ακούνε το σφύριγμα, αρχίζουν να τρέχουν. Μόνο που το ένα μέσα στο άγχος του φεύγει προς τη λάθος κατεύθυνση. Όλοι του φωνάζουν να γυρίσει. Ντρέπεται, φτάνει στον τερματισμό τελευταία και καταϊδρωμένη. Όμως εκεί την περιμένει ένα μετάλλιο. Το χάλκινο. Είναι μόνο η αρχή. Κι άλλα μετάλλια θα προστεθούν στη συλλογή της με τα χρόνια. Το κοριτσάκι θα αγαπήσει πολύ τον αθλητισμό…Και μέσα από αυτόν θα καταφέρει εκείνο που στα 4 χρόνια της φαινόταν ακατόρθωτο : να ξεπεράσει το άγχος που ένιωθε όταν ήξερε ότι όλοι την παρακολουθούν….

Το κοριτσάκι έχει πια γίνει μαμά. Θα ήθελε πολύ τα παιδιά της να αγαπήσουν τον αθλητισμό όσο εκείνη…τουλάχιστον. Μόλις μαθαίνει ότι στη Βιέννη διοργανώνεται αγώνας δρόμου για παιδιά (Kinderlauf), σπεύδει να γράψει το γιο της – αφού πρώτα πάρει τη σύμφωνη γνώμη του. Και φτάνει η επίμαχη μέρα. Φτάνουν στο Prater (το μεγάλο πάρκο της πόλης), παραλαμβάνουν το νούμερό του, το καρφιτσώνουν στην μπλούζα του και πλησιάζουν στη γραμμή της εκκίνησης. Παντού γύρω τους παιδιά, γονείς, η ατμόσφαιρα γιορτινή, ένας άνθρωπος ντυμένος πασχαλίτσα δίνει το σύνθημα για χορό και τραγούδι. Τη ρωτούν αν θέλει να τρέξει μαζί του. Αφήνει εκείνον να αποφασίσει, αν και ξέρει από πριν την απάντηση. Μοιάζουν πολύ άλλωστε. Τρέχουν μαζί, χέρι-χέρι. Δίπλα τους, πίσω τους, μπροστά τους και άλλοι γονείς με τα παιδιά τους, κάποιοι τα κρατούν στην αγκαλιά τους. Ο κόσμος γύρω τους ζητωκραυγάζει. Δεν τρέχουν για να βγουν πρώτοι. Τρέχουν όλοι σαν μια παρέα. 200 μέτρα. Στην στροφή τους περιμένουν οι δικοί τους άνθρωποι. Εμψυχώνουν τον μικρό. Κι εκείνος χαμογελά. Χαμογελά που συμμετέχει. Χαμογελά που βλέπει τους δικούς του. Χαμογελά που βλέπει την πασχαλίτσα. Χαμογελά που τον χειροκροτούν. Χαμογελά που του κρατάει εκείνη το χέρι. Και δεν έχει ούτε μια στάλα άγχους. Τερματίζουν. Τον παίρνει στην αγκαλιά της και του δίνει συγχαρητήρια. Ντρέπεται, το ξέρει. Αλλά έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο πρώτο βήμα. Παραλαμβάνει το μετάλλιο του. Και είναι ο πιο περήφανος μικρός άνθρωπος του κόσμου. «Πότε θα ξανατρέξουμε;», τη ρωτάει όταν γυρίζουν στο σπίτι. Είναι μόνο η αρχή…

Summer camp.Running Day. Three 4 year old girls are standing at the starting line. Once they hear the whistle, they start running. Though the one in her anxiety goes towards the wrong direction. Everybody shouts at her to turn around. Feeling ashamed, she reaches last the finish line. But there a medal waits for her. The bronze one. It is only the beginning. Other medals will be added to her collection over the years. The little girl will love sports so much. And through it she will manage what at her four years seemed impossible: to overcome her anxiety when she knew that everybody stares at her….
The little girl is now a mom. She would like her children to love sports a kids’ running race (Kinderlauf) takes place in Vienna, she subscribes for her son – after taking his consent. And then the day arrives. They arrive at Prater (the large city park), receive his number, pin it to his shirt and approach the starting line. Everywhere around them there are children, parents, a festive atmosphere, someone dressed as a ladybug gives the signal for dancing and singing. They ask her if she wants to run together with her son. She lets him decide, even if she knows the answer from the beginning. They are very similar indeed. They run hand in hand.Beside them, behind them, in front of them, other parents run with their children, some hold them in their arms. The world around them cheers. They do not run to be first. They run as a group. 200 meters. In the middle, their own people wait for them. They encourage him. And he smiles. He smiles for taking part. He smiles for seeing them. He smiles for the the ladybug. He smiles for the crowd. He smiles for holding her hand. And he is not anxious at all. They reach the finish line. She hugs him and congratulates him. He is ashamed, she knows it. But he has already made a great first step. He receives his medal. And he is the proudest little man in the whole world. “When are we running again?”, he asks when they arrive at home. It is only the begging.

Διαβάστε στα Ελληνικά