Λίγα είναι τα δώρα που δεν ξεχνάς ποτέ ως παιδί. Το καλύτερο δώρο των δικών μου παιδικών χρόνων ήταν ένα κουκλοθέατρο. Μας το αγόρασε ο νονός του αδερφού μου όταν ήμουν 7 χρονών. Δεν είχε κούκλες να το συνοδεύουν. Ούτε οδηγίες χρήσης, όπως τα περισσότερα σημερινά παιχνίδια. Είχε όμως κάτι πολύ καλύτερο : άπλετο χώρο για αμέτρητη φαντασία. Αμέσως ξεκινήσαμε το παιχνίδι. Στη διάρκεια των χρόνων παρέλασαν στη σκηνή του μικρού θεάτρου μας κούκλες και αντικείμενα που καθένα έβρισκε πολύ εύκολα το ρόλο του στη ροή του έργου. Κάθε φορά και μια διαφορετική παράσταση, μοναδική στο είδος της. Δε χρειαζόταν να έχουμε απαραίτητα κοινό, μας αρκούσε που πλάθαμε ιστορίες και που τις μοιραζόμασταν μεταξύ μας. Γρήγορα εξελίξαμε το κουκλοθεάτρο, μεταμορφώνοντας το ενίοτε και σε θέατρο σκιών. Με ένα λευκό πανί και χαρτονένιες φιγούρες Καραγκιόζη, επεκτείναμε σημαντικά το ρεπερτόριο και μαζί τη διασκέδασή μας. Η μαμά μου μας χάζευε, περήφανη για τα κατορθώματα μας. Ακόμη και όταν μας άκουγε να συνδέουμε άσχετα μεταξύ τους στοιχεία, γελούσε και μας άφηνε να εξελίξουμε την ιστορία και μαζί τη φαντασία μας.

Όταν λοιπόν πρόσφατα το δικό μου παιδί άρχισε να μου μιλάει για τη σχέση ανάμεσα σε μια βασίλισσα και μια πασχαλίτσα, μια μάγισσα και έναν αστυνόμο, ένα δράκο και ένα μήλο, δε μου φάνηκε περίεργο. Σκέφτηκα ότι μέσα στο δικό του παιδικό μυαλουδάκι μπορεί πραγματικά να είχαν μεγάλη σχέση. Τον άκουσα λοιπόν με προσοχή να απλώνει τη σκέψη του και να μου διηγείται μια καταπληκτική ιστορία. Όπως διαπίστωσα αργότερα, επρόκειτο για την ιστορία που είχαν συνθέσει τα ίδια τα παιδιά στο ελληνικό νηπιαγωγείο της Βιέννης.

Όλα ξεκίνησαν όταν η δασκάλα τους θέλησε να εντάξει ένα κουκλοθέατρο μέσα στην τάξη. Θεώρησε σωστό να μην το αφήσει απλά σε μια γωνία, αλλά να αφιερώσει λίγη ώρα, εξηγώντας στα παιδιά ποια είναι η χρήση του και στη συνέχεια τους γνώρισε τις κούκλες. Άλλωστε, όπως λέει και η ίδια η κυρία Βασιλοπούλου : «η ενασχόληση με το κουκλοθέατρο βοηθά πολύ στο να προαχθεί ο προφορικός λόγος, η επικοινωνία και η επαφή μεταξύ των παιδιών, αλλά και η φαντασία τους». Στη συνέχεια τους έθεσε την εξής ερώτηση : «Με αυτούς τους ήρωες μπορούμε άραγε να φτιάξουμε ένα παραμύθι;». Ήταν αρκετό για να γίνει η αρχή. Η ιστορία συνδέθηκε ταχύτατα και η παράσταση ξεκίνησε. Τα παιδιά γρήγορα παρατήρησαν πως τους έλειπε ένας βασικός ήρωας : η μάγισσα. Μικρό κακό – μεγάλο καλό : έφτιαξαν μαζί την πρώτη τους κούκλα! Το παραμύθι πήρε γρήγορα σάρκα και οστά και καταγράφηκε σε χαρτί. Κάθε παιδί ζωγράφισε μια δική του εκδοχή της ιστορίας. Οι ζωγραφιές πλαισίωσαν τις λέξεις και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε το πρώτο παραμύθι της τάξης. Ίσως ορισμένα σημεία του να φαίνονταν απλά ή ασύνδετα για έναν ενήλικα, όμως εκείνο που μετράει είναι ότι στο μικρό κεφαλάκι τους έμοιαζαν να έχουν νόημα και πως τα παιδιά είχαν πια το δικό τους εικονογραφημένο βιβλίο.

Αν είστε παιδαγωγός, θα σας πρότεινα να δώσετε στο κουκολοθέατρο τη θέση και τη σημασία που του αξίζει μέσα στην τάξη. Είναι πολύ πιθανό να δείτε ένα μικρό θαύμα να συντελείται και από τα δικά σας παιδιά. Αν πάλι ψάχνετε απεγνωσμένα για ένα δώρο που θα μαγέψει το παιδί, το βαφτιστήρι, το ανηψάκι σας, μη διστάσετε να του αγοράσετε ένα. Στοιχηματίζω ότι θα το θυμάται για μια ζωή…