Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα των διακοπών. Μόνο που δεν είσαι η μόνη που την περιμένει. Περισσότερο από εσένα την περιμένουν τα παιδιά σου. Πολύ περισσότερο. Και εκεί που φαντάζεσαι ήδη ξαπλώστρα, καφεδάκι, βιβλιαράκι, δεν μπορείς να μην φανταστείς και τη συνέχεια :

– «Μαμά, έλα να βουτήξουμε!!!»
– «Μα, μα, μα, κρυώνω, είναι πρωί ακόμα…»
– «Μαμά, έλα να φτιάξουμε κάστρο…»
– «Μα, μα, μα, δεν έχω προλάβει να πιω ούτε μια γουλιά από το freddo μου»

Κι όμως, μπορεί αυτό το σενάριο να είναι λίγο διαφορετικό (όχι πολύ, μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα). Αρκεί να έχεις την κατάλληλη παρέα. Για τα παιδιά σου.

Στις φετινές μας διακοπές σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Όχι μόνο γιατί είχαμε την ευκαιρία να τις περάσουμε στη Χαλκιδική – σαν τη Χαλκιδική δεν έχει – αλλά κυρίως γιατί από την πρώτη μέρα βρήκαμε την πιο καλή παρέα. Δεν το είχαμε προγραμματίσει. Απλά έτυχε. Στη διπλανή ξαπλώστρα τυχαία κάθισε μαμά με 2 παιδιά σε ηλικίες αντίστοιχες των δικών μου. Η συνταγή έδεσε αμέσως. Τα παιδιά ταίριαξαν από την αρχή, γεγονός που παρατηρήσαμε αμφότερες. Την επόμενη μέρα τους κράτησα ξαπλώστρες δίπλα μας. Και τη μεθεπόμενη. Και όλες τις μέρες των 2 εβδομάδων που ήμασταν εκεί. Το πρωί τα παιδιά έφταναν ήδη εκστασιασμένα στην παραλία. Ξεκινούσαν αμέσως το παιχνίδι και βουτούσαν στη θάλασσα χωρίς να μας έχουν ανάγκη. Ήταν οι 4 τους. Και αυτό τους ήταν αρκετό. Τους χάζευα πίσω από τα γυαλιά μου, απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου. Και μόλις περνούσε λίγο η ώρα, γινόμουν ο καπετάνιος τους στις βόλτες με το στρώμα, ο οπαδός τους στο διαγωνισμό βουτιάς, η αρχηγός τους στις ανασκαφές, η βοηθός τους στην κατασκευή τούνελ και λιμνών. Ήμουν τόσο χορτασμένη από τη λίγη ώρα ηρεμίας που είχα τη διπλή όρεξη να παίξω, να κυλιστώ στην άμμο, να κολυμπήσω, να γελάσω, να γίνω πάλι παιδί. Την τελευταία μέρα αγκαλιαστήκαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Τα παιδιά μεταξύ τους. Εμείς οι μεγάλοι το ίδιο. Δώσαμε ραντεβού για του χρόνου και ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης. Πριν φύγουμε, η καινούργια μας φίλη μας χάρισε 2 πέτρες που είχε ζωγραφίσει, για να τη θυμόμαστε στη Βιέννη…

Τα παιδιά μου αυτή τη χρονιά δεν ήθελαν καθόλου να φύγουν από την Ελλάδα. Λίγα δάκρυα και πολύ σκοτεινιασμένες φατσούλες μας συνόδευαν στο ταξίδι της επιστροφής. Και ήξερα ότι ο πιο σημαντικός λόγος ήταν η παρέα που άφηναν πίσω. Η «καλοκαιρινή συμμορία», όπως τους αποκαλούσα. Τους υποσχέθηκα πως θα ξαναπάμε του χρόνου. Και πως οι φίλοι τους θα είναι εκεί, να τους περιμένουν. Τώρα πια θα ξέρω. Είναι σημαντικό να διαλέγεις ωραία μέρη για διακοπές. Αλλά όταν έχεις παιδιά, το πιο σημαντικό είναι να έχουν καλή παρέα. Γιατί μόνο έτσι περνούν καλά. Και εσύ μαζί τους. Εις το επανιδείν…