Τελευταία εβδομάδα στην πόλη μας. Όλοι με ρωτούν πως νιώθω. Η απάντηση μου τους ξαφνιάζει : «Μια χαρά, το έχω πάρει πια απόφαση». Ακόμα και όταν την τελευταία μέρα ανοίγω την πόρτα του άδειου πια σπιτιού για να το παραδώσω στον ιδιοκτήτη, ακόμα και τότε δε λυγίζω. Μου φαίνεται φυσιολογικό, άλλωστε είναι η τέταρτη φορά που βιώνω την ίδια σκηνή τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πίνω τον τελευταίο καφέ μου στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο με την αγαπημένη μου φίλη σαν να είναι όλα φυσιολογικά. Όχι σαν, έτσι νιώθω. Και μετά πηγαίνω να παραλάβω το γιο μου από το σχολείο του, για να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Και εκεί σπάω. Εκεί που δεν το περιμένω. Εκεί που δεν είναι καν ο δικός μου χώρος. Είναι όμως ο αγαπημένος δικός του τον τελευταίο χρόνο και αυτό μάλλον είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μπαίνοντας, η μία λατρεμένη δασκάλα του κάνει να μου πει πόσο στενοχωριέται και τη σταματάω απότομα : «Μη συνεχίζεις, θα βάλω τα κλάματα». Τον φωνάζω να χαιρετήσει τους πάντες για να φύγουμε. Όπως περιμένω στην πόρτα, εμφανίζεται και η άλλη λατρεμένη δασκάλα του. Και αρχίζουμε ταυτόχρονα να κλαίμε, σαν μικρά παιδιά. Μόνο που τα μικρά παιδιά δίπλα μας αγκαλιάζονται και γελούν. Μέσα στην αθωότητα τους, δεν μπορούν να συλλάβουν την έννοια του αποχαιρετισμού. Εμείς όμως, οι μεγάλοι, καταλαβαίνουμε και κλαίμε. Χωρίς να μας νοιάζουν οι τύποι. Κλαίμε γιατί ξέρουμε ότι αύριο θα είναι αλλιώς. Τις αγκαλιάζω και βγαίνω από την τάξη όσο πιο γρήγορα μπορώ, μήπως και δεν προλάβει να με δει. Δε λέει τίποτα, απλά με κοιτάζει με τα μεγάλα μάτια του. Και ξέρω καλά ότι έχει καταλάβει τα πάντα.
Οι μέρες κυλούν ήρεμα στη νέα μας πόλη. Νιώθουμε ήδη όμορφα στο νέο μας σπίτι και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το νέο σχολείο αρχίζει, νέοι φίλοι μπαίνουν στο προσκήνιο και όλα μοιάζουν θετικά. Μέχρι που φτάνει στα χέρια μου μια έκπληξη από το παλιό του σχολείο. Μια έκπληξη που επιμελήθηκαν οι γονείς της μιας συμμαθήτριάς του για χάρη του. Είναι ένα βίντεο. Από την τελευταία μέρα του στην τάξη, από την ώρα του αποχαιρετιστήριου πάρτυ. Ήταν και οι 2 τους εκεί χωρίς να το ξέρω και κινηματογραφούσαν τα πάντα : τον γιο μου να παίζει με τους φίλους τους, να τους δίνει τα δώρα που τους ετοιμάσαμε, να γελάνε μαζί. Κλαίω. Και αυτή τη φορά είμαι σίγουρη ότι με βλέπει, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Φωνάζει ενθουσιασμένος τα ονόματα τους. Και ύστερα αρχίζει να παραπονιέται. Θέλει να τους ξαναδεί. Πότε θα τους ξαναδεί; Τον αγκαλιάζω και καθόμαστε μαζί στον καναπέ. Προσπαθώ πάλι να του εξηγήσω. Γιατί φύγαμε, που είναι το καινούργιο μας σπίτι, πότε μπορούμε να τους επισκεφτούμε. Είναι πολύ δύσκολο για ένα πεντάχρονο παιδί να συλλάβει έννοιες όπως η απόσταση και ο χρόνος, αλλά βάζω τα δυνατά μου. Και ελπίζω ότι λίγο-λίγο θα καταλάβει. Του τονίζω ότι πρέπει να είναι ευτυχισμένος. Γιατί αυτό το δώρο δείχνει πόσο τον αγαπούν οι φίλοι του και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Είναι τυχερός που έχει τέτοιους φίλους. Κι ας είναι ακόμα μόλις 5 χρονών. Ξέρω καλά ότι τους πιο πολλούς μάλλον δε θα τους ξανασυναντήσει ποτέ. Αλλά δε θέλω να σβήσω την ελπίδα του ότι θα ξαναδεί μερικούς αγαπημένους του. Και θα βάλω τα δυνατά μου να την κάνω πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα. Αντίο.
During our last week in the city, everybody asks me how I feel. My answer surprises them: “I am fine, I’ve made my piece with it”. Even when on the last day I open the door of our empty house to deliver the keys to the owner, even then I am not affected. It looks normal, besides it is the fourth time in four years that I have experienced the same scene. I drink my last coffee at my favorite patisserie with my beloved friend as if everything is normal. Not as if, I feel like it is. And then I go to the kindergarten, to collect my son in order to leave for the airport. And there I am, falling apart. There that I would not expect it at all. It is not even my personal space. But it is his favourite one during the last year and that is probably even more important for me. At the entrance, one of his beloved teachers begins to tell me how sad she is and I stop her abruptly: “Do not continue, I will cry”. I ask him to greet everyone, so that we leave. As I am waiting at the door, his other beloved teacher appears. And we simultaneously begin to cry, like little children. Only little children next to us are hugging and laughing. Innocent as they are, they can not grasp the meaning of goodbye. But we, being adults, understand and cry. We do not care about manners. We cry because we know that tomorrow everything will be different. I hug them quickly and I force myself out of the classroom as fast as I can, in an effort not to be seen by my son. He says nothing, he just looks at me with his big eyes and I am sure that he has understood everything.
Days pass calmly in our new city. We already feel good in our new home, which is very important. New school begins, new friends appear and everything seems positive. Until the day that an envelope arrives in my hands : a surprise gift from his old school, edited by the parents of a classmate of his. It is a video from his last day in the class, during his farewell party. The two of them were there filming everything : my son playing with his friends, giving them their goodbye gifts that we have prepared, laughing with them. I burst into tears. And this time I’m sure he sees me, but I can not do otherwise. At first he is excited, he starts shouting their names. And then he begins to complain. He wants to see them again. I hug him and we sit together on the couch. I try again to explain : why we left, where our new home is, when we can visit them. It is very difficult for a five year old child to capture concepts such as distance and time, but I do my best. And I hope that little by little he will understand. I point out that he must be happy. Cause this gift shows how much his friends love him and that’s what matters the most. He is lucky having such friends. Although he is still only 5 years old. I am well aware that he will never again meet most of them. But I do not want him to lose hope that he will see again his favourites ones. And I will do my best to turn his hope to reality. Sooner or later. Goodbye.
Apomamasemama 