Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Τούτλι Τι, η μάγισσα Φρικαντέλα, ο μικρός Λάκης, το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι, ο μικρός Τάκης και η κυρία Τασία Σαπουντζή; «Μα, είναι πολύ απλό», θα σας έλεγε ο μεγάλος μου γιος. «Είναι όλοι ήρωες χριστουγεννιάτικων παραμυθιών!».
Και επειδή, αν τα παιδιά αγαπούν τα βιβλία 1 φορά, τα χριστουγεννιάτικα βιβλία τα αγαπούν 100 φορές, δεν θα έπρεπε να τα ξεχνάτε ποτέ όταν προγραμματίζετε τα δώρα τους για αυτή την εποχή. Κι ενώ οι ιστορίες των συγκεκριμένων παραμαμυθιών εκτυλίσσονται κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, τα παιδιά τα προτιμούν τόσο, ώστε μάλλον θα σας κρατούν παρέα ολόκληρο το χρόνο, ακόμα και όταν έξω έχει 30 βαθμούς και σκάει ο τζίτζικας.
Εμείς προσωπικά, δηλαδή οικογενειακά, έχουμε εδώ και χρόνια 3 top στις προτιμήσεις μας, αν και φέτος προστέθηκε ένα ακόμη, τόσο επίκαιρο και τόσο συναρπαστικό, που μάλλον έγινε ήδη το αγαπημένο μας. Τα αναφέρω με τη σειρά γνωριμίας μας μαζί τους :

1. Φρικαντέλα. Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. Του Ευγένιου Τριβιζά. Μπορεί μια μάγισσα που τη λένε Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη, μια μάγισσα που της αρέσουν μόνο τα κακά να γίνει ξαφνικά καλή; Κι όμως μπορεί. Αρκεί μια παρέα παιδιών να της τραγουδήσει τα κάλαντα των Χριστουγέννων, για να γαληνέψει την ψυχή της. Μετά από μια μεγάλη περιπέτεια, οι ήρωες μας καταφέρνουν να την προσεγγίσουν και να τη μετατρέψουν στον πιο καλό άνθρωπο του κόσμου. Δεν κρύβει όμως μόνο η Φρικαντέλα μαγεία, αλλά και το ίδιο το βιβλίο της. Αν το ανοίξετε ανάποδα, σας περιμένει μια απίθανη συλλογή με όλα τα κάλαντα ανά την Ελλάδα, με στίχους και μελωδίες, για να τα τραγουδήσετε κι εσείς με τα παιδιά σας.
2. Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι. Του Ευγένιου Τριβιζά. Ο Τρωκτικούλης είναι ένα ποντικάκι πολύ-πολύ επίμονο. Έχει βάλει σκοπό του να αγγίξει ένα αστεράκι και κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει. Οι προσπάθειες του μένουν άκαρπες, αλλά δεν το βάζει κάτω. Ο παππούς του προσπαθεί μάταια να το μεταπείσει. Και έρχεται η στιγμή που βλέπει το αστέρι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Και τότε αρχίζει η περιπέτεια. Ένα όχι μόνο χριστουγεννιάτικο παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης και της επιμονής στους στόχους μας….
3. Ένα ελατάκι για τον Τάκη. Του Ευγένιου Τριβιζά. Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι τα χριστουγεννιάτικα δέντρα έχουν ψυχή; Ότι μπορεί να στενοχωριούνται περισσότερο από εμάς όταν τα ξεστολίζουμε μετά τις γιορτές; Ο συγγραφέας το έχει καταλάβει από καιρό, γι’αυτό και αφιερώνει το συγκεκριμένο παραμύθι στα παραμελημένα δέντρα των πολυσύχναστων δρόμων που θα ήθελαν να τα στολίσει κάποιος μια χριστουγεννιάτικη νύχτα. Ο ήρωας του, ο Τάκης, γνωρίζει την ψυχή – ανθρωπάκι που κατοικεί στο δικό του μικρό έλατο και βρίσκει τη λύση για να μην είναι πια παραπονεμένο μόλις περνούν τα Χριστούγεννα. Ιστορίες με ρίμα και παραστατικές εικόνες της Μελίνας Δεσφινιώτου εξηγούν τι σκαρφίζεται ο μικρός μας φίλος.

+…Η γιαγιά, το παιδί και ο κιθαρίστας Φουμ, φουμ, φουμ! αν ο μικρός Χριστός γεννιόταν στην Αθήνα του σήμερα. Του Αντώνη Παπαθεοδούλου. Κάπου στο διαδίκτυο το πήρε το μάτι μου πριν λίγες μέρες και ο τίτλος του μου έκανε τόση εντύπωση που αμέσως άρπαξα το τηλέφωνο. «Γιάννη», είπα στο φίλο μας που ερχόταν για επίσκεψη στο Μόναχο σε λίγες μέρες, «ψάξε να μου βρεις αυτό το βιβλίο και να μου το φέρεις. Πρέπει να το διαβάσουμε». Και ναι, είχα δίκιο. 20 λεπτά μετά την άφιξη του, είχαμε θρονιαστεί στην πολυθρόνα μας και το διαβάζαμε. Διαβάζαμε για την ιστορία της γέννησης του Χριστού στην Αθήνα του σήμερα, 2009 ή 2016 δεν έχει σημασία, μάλλον φέτος είναι ακόμα πιο επίκαιρο. Ενός Χριστού που οι γονείς του είναι πρόσφυγες, που συναντούν στο δρόμο τους 3 διαφορετικούς μάγους και μερικούς βοσκούς, ενός Χριστού που γεννιέται σε μια διαφορετική φάτνη. Η ιστορία φτάνει σε εμάς ως διήγηση ενός νονού στο βαφτιστήρι του. Και τελειώνει με μια πράξη αγάπης που θα έπρεπε να εμφυσήσουμε σε όλα τα παιδιά. Και όπως πολύ σωστά λέει ο συγγραφέας, οι μεγάλοι, όταν συγκινούνται με μια ιστορία, δακρύζουν. Δακρύζω κι εγώ λοιπόν, ενώ ο γιος μου με κοιτάει σκεφτικός. Και αρχίζουμε πάλι να μιλάμε. Για όλους εκείνους που χρειάζονται τη βοήθειά μας, όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Και καταστρώνουμε σχέδια για να τους κάνουμε να χαμογελάσουν…

Υ.Γ. Τελικά δεν έχω καταλάβει ποιος απολαμβάνει περισσότερο τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Εγώ ή ο γιος μου. Το μόνο που ξέρω καλά είναι ότι ανυπομονώ να έρθει το απόγευμα, για να καθίσουμε μαζί κάτω από τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια μας και να διαβάσουμε εκείνο που θα επιλέξει. Μάλλον ψάχνω για ευκαιρία να τα διαβάσω κι εγώ για’μενα. Φαίνεται πως είμαι κι εγώ ακόμα παιδί. Και όπως όλα τα παιδιά, απολαμβάνω τα Χριστούγεννα όσο καμία άλλη εποχή…