Ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν ότι μια διήμερη απόδραση στην Αθήνα είναι συνυφασμένη με το θέατρο. Πόσο μάλλον όταν έχεις παιδί. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν το παιδί σου έχει ελάχιστες δυνατότητες να παρακολουθήσει από κοντά μια ελληνική παράσταση. Γι’ αυτό και μόλις κανόνισα το τελευταίο σύντομο ταξίδι μου με τον εφτάχρονο γιο μου, την επόμενη ακριβώς στιγμή άρχισα να μιλάω με τις παιδικές μου φίλες για το ποια παράσταση θα επιλέγαμε να δούμε με τα παιδιά μας. 

Δυστυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία το απόγευμα του Σαββάτου που είχαμε στη διάθεση μας, αλλά για καλή μας τύχη, το Μικρό Εθνικό θέατρο μπορούσε να μας φιλοξενήσει στο καινούργιο του«σπίτι», στο ισόγειο του REX. Το έργο; «Ο πρίγκιπας και ο φτωχός» του Mark Twain, σε διασκευή της Gemma Kennedy και σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου, αρκετά στοιχεία από μόνα τους, για να κλείσουμε τα εισιτήρια χωρίς ίχνος δισταγμού. Η κράτηση έγινε ηλεκτρονικά και πολύ εύκολα, ενώ η τιμή ήταν αντίστοιχη με τα εισιτήρια του κινηματογράφου. 

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας με το μετρό. Τα παιδιά ήταν ήδη εκστασιασμένα και μιλούσαν δυνατά μεταξύ τους. Κατεβήκαμε στο Σύνταγμα και περπατήσαμε στην Πανεπιστημίου, παρατηρώντας τα κτίρια και τις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες. Σύντομα ήμασταν μπροστά στο θέατρο. Καθίσαμε μπροστά-μπροστά στις θέσεις μας και περιμέναμε. Μόλις η παράσταση ξεκίνησε, ήμουν ήδη σίγουρη ότι είχαμε κάνει την κατάλληλη επιλογή. Οι δεκαπέντε ηθοποιοί του θιάσου εναλλάσσονταν συνεχώς σε διαφορετικούς ρόλους και με αληθοφανείς διαλόγους, χορό, τραγούδι και ζωντανή μουσική έδωσαν χρώμα στο σκούρο φόντο από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Παρατηρούσα τα παιδιά. Κοιτούσαν προσηλωμένα συνεχώς και παρόλο που η παράσταση κράτησε 2 ώρες!, δε ρώτησαν ούτε μια φορά πότε θα τελειώσει. Άλλοτε γελούσαν, άλλοτε γούρλωναν τα μάτια τους, καναδυο φορές απευθύνθηκαν στους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν και τους απάντησαν σαν να ήταν προγραμματισμένο, ενώ η μόνη στιγμή που φάνηκαν να μη διασκεδάζουν ήταν όταν ο ένας ηθοποιός φίλησε την αγαπημένη του μπροστά στα μάτια τους, με αποτέλεσμα τα παιδιά να κοντέψουν να πέσουν από τις καρέκλες τους :-). Όταν η παράσταση τέλειωσε, το χειροκρότημα δεν έλεγε να σταματήσει. Στην έξοδο μας περίμεναν οι ηθοποιοί, οι οποίοι μιλούσαν και φωτογραφίζονταν με τους μικρούς θεατές.

Όταν φύγαμε, άρχισα να συζητώ με τα παιδιά, για να δω τι τους έμεινε από την παράσταση. Είχαν καταλάβει πολύ καλά τι είχε συμβεί. Δυο παιδιά είχαν καταφέρει να αλλάξουν τον κόσμο. Πώς; «Παίζοντας», μου είπαν γελώντας. Για παιχνίδι ο πρίγκιπας άλλαξε ρόλο με ένα φτωχό αγόρι. Κι έτσι ο πρίγκιπας είδε πως ζούσε ο φτωχός λαός. Και το φτωχό αγόρι έγινε ένας δίκαιος βασιλιάς. Η δικαιοσύνη, η φιλία, η ελπίδα εξυμνώνται με απλό αλλά ευφάνταστο τρόπο για τα παιδικά μάτια και αυτιά, θα συμπληρώσω εγώ, σε ένα έργο που αξίζει να δουν όλα τα παιδιά που έχουν ξεκινήσει το δημοτικό. Όσο για εμάς τις μαμάδες; Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το έργο απευθύνεται σε νέους κάθε ηλικίας, ε, μάλλον έτσι εξηγείται ότι πέρασαν αυτά καλά και εμείς καλύτερα…