Σήμερα την ώρα που εγώ δούλευα και ο γιος μου δίπλα διάβαζε, πήρε το μάτι του ένα πουλί. Ήταν ανεβασμένο στο δέντρο δίπλα μας και σαν κάτι να έψαχνε…Δεν ήταν το πιο ωραίο πουλί που είχαμε δει, ούτε έκανε κάτι εξωπραγματικό. Στα κουρασμένα από τους τέσσερις τοίχους όμως μάτια μας ήταν το πιο ωραίο θέαμα που είχαμε δει. Μείναμε ακίνητοι να το παρατηρούμε. Ήταν η πρώτη φορά από το πρωί που δεν γκρίνιαξα που η προσοχή του αποσπάστηκε. Δεν ξέρω πόσα λεπτά πέρασαν, ήταν όμως σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει για λίγο. Ήταν το πιο ωραίο θέαμα. Ξαφνικά ήρθε άλλο ένα. Κάτι συζήτησαν ψιλοφτερουγίζοντας. Και ύστερα έφυγαν. Τι στενοχώρια…Και τι περίεργο το συναίσθημα…Η φύση ήταν πάντα εκεί. Εμείς απλά δεν είχαμε ποτέ χρόνο να την παρατηρήσουμε.