Χτες μετά το σχολείο μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Θέλαμε να αγοράσουμε ένα βιβλίο για την γιορτή του πατέρα. Ο γιος μου ξεκίνησε να μιλάει δυνατά ως συνήθως, όμως γρήγορα κατάλαβε πως ήταν ο μόνος που ακουγόταν. Άρχισε να παρατηρεί γύρω του. Σε καρέκλες και πολυθρόνες που υπήρχαν σε κάθε γωνιά, άνθρωποι ξεφύλλιζαν βιβλία και περιοδικά, διάβαζαν με προσοχή. “Κοίτα μαμά, αυτοί διαβάζουν!”, αναφώνησε με θαυμασμό. Κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς το παιδικό τμήμα. Διέκρινε αμέσως τις παιδικές καρέκλες, άρπαξε δυο βιβλία από ένα ράφι και κάθισε να διαβάσει και εκείνος. Ήταν πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις το τρίχρονο παιδί σου να δείχνει τέτοιο σεβασμό στο χώρο και στο ιερό αντικείμενο που λέγεται βιβλίο. Δεν τον ενόχλησα. Όταν ένιωσε χορτασμένος, μου ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει τα βιβλία στη θέση τους και ότι ήταν έτοιμος να φύγουμε. Μου φαίνεται ότι το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο θα γίνει η εβδομαδιαία συνήθεια μας, θα έχω άδικο;