Κυριακή χτες, ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα. Σκεφτήκαμε να μην την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη και να επισκευτούμε ένα πάρκο άγριων ζώων στα περίχωρα της πόλης. Ο στόχος διπλός : περπάτημα στο δάσος για εμάς τους μεγάλους, γνωριμία με τα ζώα για τα παιδιά. Ετυμηγορία; Επιτεύχθηκαν και οι δύο στόχοι, και με το παραπάνω. Το δάσος απλώνεται σε έναν πανέμορφο λόφο και το φθινόπωρο δεν μπορεί παρά να είναι η πιο όμορφη εποχή για να το εξερευνήσεις. Κιτρινο, καφέ, πράσινο αναμειγνύονταν σε έναν όμορφο πίνακα από τα δέντρα μέχρι τα πεσμένα φύλλα στο έδαφος και οι αχτίδες του ήλιου που τρύπωναν εδώ κι εκεί έβαζαν την τελική πινελιά. Ξεκινήσαμε τον περίπατο μας από χαμηλά και αρχίσαμε σταδιακά να ανεβαίνουμε, ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τα ζώα που βρίσκονταν σε διάφορες γωνιές.

Αμέσως τράβηξαν την προσοχή των παιδιών τα ζαρκάδια που περιφέρονταν ελεύθερα γύρω μας.
Τα εκφραστικά τους ματια πρόδιδαν την αθωότητα τους και, ενώ θεωρητικά έχουν συνηθίσει την παρουσία των ανθρώπων, με τρόμο πλησίαζαν τα χέρια που τους προσέφεραν τροφή.  Τα αθώα ζωάκια ακολουθούσε η παρουσία λύκων, φυσικά πίσω από μεγάλη περίφραξη, καθώς το συγκεκριμένο πάρκο ειδικεύεται στην μελέτη αυτών και των κοινωνιολογικών τους στοιχείων, σε σύγκριση πάντα με τον κοντινό τους εξάδελφο, τον σκύλο. Ταμπέλες σε μορφή κουίζ σε διάφορα σημεία της ανάβασης μάθαιναν πληροφορίες στους επισκέπτες για αυτό το θαυμάσιο ζώο. Ακολουθούσαν πολλά διαφορετικά είδη ελαφιών και αγριοκάτσικων, ενώ είχαμε ήδη αρχίσει την κατάβαση. Το μεγάλο παιδί μου στάθηκε εκστασιασμένο σε μια έκθεση με τα κέρατα διαφορετικών ζώων. Καταλήξαμε στα οικόσιτα ζώα που φιλοξενούνταν σε ένα εικονικό αγροτόσπιτο. Φυσικά, όπως σε όλα τα μέρη που επισκέπτονται παιδιά, η βόλτα μας κατέληξε σε μια εμπνευσμένη από το πάρκο παιδική χαρά, όπου οι γιοι μου ολοκλήρωσαν με απίστευτο ενθουσιαμό την βόλτα τους. Επιστρέψαμε κουρασμένοι, αλλα χαρούμενοι στο σπίτι. “Πότε θα ξαναπάμε, μαμά;”. Σύντομα!