Οι λευκές μέρες συνεχίζονται…Χτες, ημέρα Σάββατο, χιόνιζε συνέχεια από το πρωί! Λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό, ντυθήκαμε ζεστά και βγήκαμε έξω με το μεγάλο μου γιο. Μόλις διασχίσαμε την πόρτα, αναφώνησε με θαυμασμό : Πω, πω, χιόνι! Δρόμοι, πεζοδρόμια, αυτοκίνητα, ήταν όλα λευκά. Με έπιασε από το χέρι για να προχωρήσουμε, το άγνωστο μάλλον τον φόβιζε λίγο. Είχε ξαναδεί τόσο χιόνι πέρυσι, μα προφανώς το είχε ήδη ξεχάσει. Περπατούσαμε με χαρά πάνω στο απάτητο χιόνι και θαυμάζαμε τα ίχνη που αφήναμε. Υπάλληλοι του δήμου σε διάφορα σημεία πάλευαν με φτυάρια και κουβάδες με χαλίκια να βελτιώσουν την κατάσταση, μα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, καθώς το χιόνι συνέχιζε να πέφτει βαρύ. Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο πάρκο. Κατάλευκο τοπίο, αφράτο χιόνι, όλο δικό μας για παιχνίδι! Άρχισε να τρέχει με ενθουσιασμό πέρα δώθε, που και που σταματούσε, έπιανε όσο χιόνι μπορούσε και το πετούσε στον αέρα εκστασιασμένος!  Τον ακολουθούσα από κοντά, έκανα ό,τι έκανε, ήμουν κι εγώ πάλι παιδί. Παίξαμε χιονοπόλεμο, γράψαμε με κλαδιά τα ονόματα μας στο χιόνι και προσπαθήσαμε να μην αφήσουμε ούτε μία σπιθαμή του πάρκου που να μην έχει τα πατήματά μας. Λίγο πριν φύγουμε, ξάπλωσε ανάσκελα στο χιόνι και άρχισε να κουνάει χέρια και πόδια, φτιάχνοντας το πιο όμορφο snow angel που είχα δει ποτέ μου. Καθώς το χιόνι είχε αρχίσει να τρυπώνει από παντού στα ρούχα μας, είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Δε διαμαρτυρήθηκε καθόλου. Μάλλον είχε χορτάσει παιχνίδι, για λίγο τουλάχιστον…:-)