Μια μέρα του Σεπτέμβρη. Φθινόπωρο. Επιστρέφοντας από τη δουλειά, βρίσκω κολλημένη μια ζωγραφιά στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Απεικονίζει ένα ρομπότ, δημιούργημα του μεγάλου μου γιου. Δίπλα γράφει (με τη βοήθεια της δασκάλας του) : «Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, θα ήθελα φέτος να μου φέρεις ένα ρομπότ. Σε ευχαριστώ, Π.» Χαμογελάω. Όταν μπαίνω στο σπίτι, τον ρωτάω γιατί έγραψε ήδη γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Μου απαντάει πως απλά θέλει να είναι σίγουρος ότι εκείνος δε θα ξεχάσει το δώρο του. Γελάω.
Την επόμενη ημέρα, στην επιστροφή από το σχολείο, ανεβαίνει όπως πάντα πρώτος τις σκάλες του σπιτιού. Φτάνοντας την πόρτα, αρχίζει να φωνάζει ενθουσιασμένος : Ο Άγιος Βασίλης μου απάντησε!!! Βιάζομαι να τον προλάβω, για να δω τι εννοεί. Στην πόρτα του σπιτιού, δίπλα στη ζωγραφιά του, είναι κολλημένη μια κάρτα του Άγιου Βασίλη!!! που γράφει : «Αγαπημένε μου Π., να είσαι σίγουρος πως δε θα σας ξεχάσω. Όμως δε θα έρθω ακόμα, πρέπει να κάνετε υπομονή. Με αγάπη, Άγιος Βασίλης.» Χαμογελάω για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.
Ένα μικρό θαύμα έχει συμβεί. Ο Άγιος Βασίλης όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχει ήδη διαβάσει το γράμμα του γιου μου και του έχει απαντήσει. Και όχι, ο Άγιος Βασίλης δεν είμαι εγώ, ούτε ο άντρας μου. Υποψιάζομαι την ταυτότητα του, αλλά δεν την μαρτυρώ. Μάλλον ανήκει στους γείτονες μας που μας έχουν αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή της άφιξης μας και μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε τόσο οικεία, σαν να είμαστε στην Ελλάδα.
Την επίμαχη ημέρα, έξω από την πόρτα μας, μας περιμένουν 2 σακούλες, μία για το κάθε παιδί μου. Πάνω τους έχουν ζωγραφίες του Άγιου Βασίλη και μέσα τους μυριάδες καλούδια. Ο Άγιος Βασίλης τήρησε την υπόσχεση του. Δεν τους ξέχασε. Επειδή όμως δεν έχουμε τζάκι, άρα και καμινάδα, δεν κατάφερε να μπει στο σπίτι και αναγκάστηκε να αφήσει τα δώρα απέξω. Γελάω με την καρδιά μου με την παιδική εξήγηση.
«Θα του γράψω γράμμα, για να τον ευχαριστήσω.» Αναφωνεί ο γιος μου. Ζωγραφίζει έναν Άγιο Βασίλη και ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Γράφει δίπλα το όνομα του. Ο μικρός ακολουθεί όπως πάντα το παράδειγμα του και ζωγραφίζει μουτζούρες σε ένα άλλο χαρτί. Η αποστολή μου είναι πολύ εύκολη. Τις ρίχνω στο γραμματοκιβώτιο των από πάνω. Την επόμενη μέρα τους συναντάμε στις σκάλες. Χαμογελάμε. Δε χρειάζονται λόγια.
Είναι μετά να μην πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη; Που ανοίγει λίγο περισσότερο τις καρδιές των ανθρώπων και τους φέρνει λίγο πιο κοντά; Ένα μεγάλο ευχαριστώ…
.
One day of September. Autumn. Coming back from work, I find a drawing hung on the front door of our apartment. It is a robot, one of my son’s creations. Next to it, he has written (with the help of his teacher): “Dear Santa, I would like to ask you for a robot this year. Thank you, P.” I can΄t help but smile. When I get into the house, I ask him why he΄s already written a letter to Santa Claus. He replies that he just wants to be sure that Santa will not forget about his gift. I laugh.
On the next day, when we return from school, he climbs the stairs first as always. When he reaches the door, he starts shouting in excitement: Santa Claus replied!!! I hurry to reach him, in order to see what he means. A Santa card hangs on the door, next to his drawing!!! I read : “Dear P., be sure that I will not forget about you. But I am not coming yet, you have to be patient. Yours, Santa Claus.” I smile for the second time in two days.
A little miracle has happened. Santa not only exists, but has already read the letter of my son and has replied to him. And no, Santa Claus is not me, nor my husband. I suspect his identity, but I do not show it. It probably belongs to our neighbours who have embraced us since the first moment of our arrival and have made us feel as homy as if we were in Greece.
On the due day, we open the door and we find two bags waiting for us, one for each child. They have Santa paintings on them and lots of goodies in them. Santa kept his promise. He did not forget my kids. However, as we do not have nor a fireplace, neither a chimney, he did not manage to get into the house and was forced to leave the gifts outside. I laugh to tears with my son΄s explanation.
“I will write him a letter to thank him.”, my son exclaims. He draws a Santa Claus and a Christmas tree. Next to it, he writes his name. My little son follows his example as always and draws doodles on another piece of paper. My mission is so easy. I just throw them in the mailbox of the top floor flat. The next day we meet them on the stairs. We smile. We do not need to speak.
How can it be that some people do not believe in Santa Claus? Who opens people΄s hearts a little more and brings them a little closer? Thank you is not enough…
Apomamasemama 