“Δεν μπορούν να ξεφύγουν από την Κρήτη εκείνοι που πιάστηκαν στο ξόρκι της ορεινής καρδιάς τους νησιού και της καρδιάς των ανθρώπων που ζουν εκεί.” L.J.Lind
Τα παιδικά μου καλοκαίρια τα πέρασα στο νησί μου, την Κρήτη. Όχι σε κάποια παραλία, όπως με ρωτούν πολλοί μόλις ακούσουν ότι κατάγομαι από νησί, μα στα βουνά της, εκεί που χτυπάει η αληθινή της καρδιά.
Πριν ένα μήνα, είχα την τύχη να περάσω μια εβδομάδα εκεί. Αυτή τη φορά όχι μόνη, μα με την οικογένειά μου. Ήθελα επιτέλους να τους δείξω τα πάντα, να νιώσουν κι εκείνοι την αγάπη μου για το νησί. Το κοινό τους απόφθευγμα; Όχι μόνο το αγάπησαν, το λάτρεψαν πραγματικά κι αυτό ευφραίνει απίστευτα την καρδιά μου.
Ναι, κάναμε μπάνιο σε καταπληκτικές παραλίες, γευτήκαμε το καταπληκτικό κρητικό φαγητό. Αλλά αυτό που έκανε τη διαφορά είναι οι άνθρωποι της, οι άνθρωποι μου που άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας υποδέχτηκαν με την απόλυτη αγάπη που σπάνια έχεις την τύχη να βρεις. Μας υποδέχτηκαν με την πιο μεγάλη χαρά, με τη φιλοξενία στην πιο μεγάλη της ένταση. Κι όλα ήθελαν να μας τα δώσουν, όλα να μας τα δείξουν. Τις υπεραιωνόβιες ελιές, τα κουνέλια και τα παπάκια, τις πορτοκαλιές, τη φωλιά με τα περίεργα πρασινομπλέ αυγά και το μικρό γεράκι πάνω στο δέντρο. Τα παιδιά μάζευαν εμπειρίες, μάζευαν αγάπη με το τσουβάλι. Και φυσικά την έδιναν πίσω με κάθε αγκαλιά. Δεν ήταν τυχαίο ότι όταν τους είπαμε πως κάποιος άλλος θα πλήρωνε για να τα ζήσει αυτά, ο μεγάλος μου γιος απάντησε: εμείς δίνουμε αγάπη. Αλήθεια είναι. Ένα μεγάλο απόθεμα αγάπης έμεινε σε όλους μας φεύγοντας.
Αγάπη που έκανε τη γιαγιά μου να μοιάζει στον τόπο της 10 χρόνια νεότερη. Η μια μέρα που περάσαμε μαζί γέμισε όλο της το χρόνο. Της υποσχεθήκαμε ότι θα ξαναπάμε σύντομα. Και μόνο η υπόσχεση γέμισε τα καλοκάγαθα μάτια της με ζωντάνια. Δε θα κλάψω, μου είπε πριν φύγουμε, η μαμά σου με μαλώνει. Κλάψε γιαγιά μου, της είπα και δεν μπορούσα να σταματήσω να την αγκαλίαζω και να τη χαιδεύω. Δεν πειράζει. Είναι από αγάπη. Έκλεισε γρήγορα την πόρτα και έφυγε, να μην τη δω…
“Those who are caught in the spell of the mountain heart of the island and the heart of the people who live there can not escape from Crete.” L.J.Lind
As a child, I spent my summers in Crete. Not at a beach, as many people think when I say that I come from there, but on the mountains, where the true heart of the island beats. One month ago, I was fortunate to spend a week there. This time not alone, but with my family. I finally wanted to show them everything, I wanted them to feel my love for the island. The outcome? Not only did they love it, but they really adored it, and that delights my heart.
Yes, we enjoyed amazing beaches, we tasted the incredible Cretan food. But what made the difference was the people, my people who opened their arms with an absolute love you rarely find. They welcomed us with the greatest joy, with hospitality at its greatest intensity. And they wanted to give us everything, to show us everything. The olive trees, the rabbits and the ducklings, the orange trees, the nest with the bizarre greenish eggs and the little hawk on the tree. The children were gathering experiences, gathering unlimited love. And of course they were giving it back with every hug. It was no coincidence that when we told them that someone else would pay for this experience, my older son replied: we give them love. It’s true. We all had a large reserve of love when we left.
Love that made my grandmother look 10 years younger. The one day we spent together was enough for a whole year. We promised to come back soon. Only the promise filled her lustrous eyes with liveliness. I will not cry, she told me before we left, your mum blames me. You can cry grandma, I told her, and could not stop holding her. It doesn΄t matter. It’s out of love. She quickly closed the door and left, so I could not to see her…
Apomamasemama 