Τον ήλιο πάντα τον αγαπούσα. Τώρα πια όμως έχω μάθει να τον εκτιμώ. Δεν τον θεωρώ δεδομένο, δεν είναι άλλωστε. Σίγουρα η διαμονή μου στο εξωτερικό συντέλεσε σε αυτό. Δεν είναι ότι δεν τον βλέπω συχνά, στο Μόναχο άλλωστε, έχει αρκετή ηλιοφάνεια. Δε φτάνει ωστόσο στα επίπεδα της Ελλάδας. Την πρώτη φορά που έκανα να δω τον ήλιο μια εβδομάδα με πόνεσε όσο περίπου να είχα να δω τον άντρα μου τόσο καιρό. Ένιωθα να ασφυκτιώ μακριά του. Όταν τον ξανααντίκρυσα, ένιωσα γεμάτη, ασφαλής, ακριβώς όπως και με τον άντρα μου. Από τότε έμαθα να τον εκτιμώ, κατάλαβα ότι δεν είναι δεδομένος – για τον ήλιο μιλάω ακόμα😆. Και άρχισα να εκμεταλλεύομαι την κάθε ευκαιρία, την κάθε στιγμή μαζί του. Όταν έχει ήλιο, οι συνάδελφοι μου το ξέρουν: θα πάρω έναν καφέ και θα βγω στον ήλιο 15 λεπτά, ίσως και να πάρω ένα τηλέφωνο Ελλάδα, να ακούσω κάποιον αγαπημένο μου. Όταν δουλεύω από το σπίτι, θα βγω στο μπαλκόνι να κάνω μια συνάντηση για να μη χάσω την ευκαιρία του. Και δε θα ντραπώ να σταματήσω τη βόλτα μου, για να σταθώ για 10 λεπτά με το πρόσωπο στραμμένο σε εκείνον. Οι φίλοι μου ξέρουν πια την εμμονή μου και με πειράζουν. Όμως δε με νοιάζει. Έχω καταλάβει την αξία του και ξέρω ότι δεν είναι δεδομένη. 
Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι μετά την τωρινή παραμονή μας στο σπίτι θα καταλάβουμε την αξία όσων θεωρούσαμε δεδομένα στη ζωή μας. Είτε αυτό είναι οι γονείς, οι φίλοι μας, είτε είναι η ελευθερία μας. Θα μάθουμε να εκτιμάμε: το χάδι της μάνας μας, την αγκαλιά του φίλου μας, την ελευθερία να βγαίνουμε βόλτα στο δρόμο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και θα μάθουμε να εκτιμάμε τις πιο μικρές χαρές της καθημερινότητας. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μην αφήσουμε μετά τους εαυτούς μας να το ξεχάσουν…
#MenoumeSpiti