Aνοίγω τα μάτια μου. Σκοτάδι. Δεν ακούγεται τίποτα. Όλοι κοιμούνται ακόμα. Μήπως να ξανακοιμηθώ; Όχι, πρέπει να βρω τη δύναμη. Σήκωνομαι ήσυχα, αρπάζω τα πρώτα ρούχα που βρίσκω στη ντουλάπα και βγαίνω νυχοπατώντας από το δωμάτιο. Ντύνομαι γρήγορα και ανοίγω την πόρτα. Δραπετεύω. Η επόμενη μισή ώρα είναι δική μου. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου προμηνύουν μια πανέμορφη ανοιξιάτικη μέρα. Περπατάω τα πρώτα μέτρα, ύστερα ξεκινάω το τρέξιμο. Αργά στην αρχή, να βρω το ρυθμό μου. Δεν περνάει ούτε ένα αυτοκίνητο. Γρήγορα βρίσκομαι στο μονοπάτι. Μόνο εγώ και τα δέντρα. Λίγο πριν το πρώτο χιλιόμετρο, συναντάω μια κυρία με το σκύλο της. Κρατάμε απόσταση. Αλλά μοιραζόμαστε την ίδια χαρά της πρωινής απόδρασης και χαμογελάμε η μία στην άλλη. Καλημέρα, της λέω και μου την αντιγυρίζει. Ναι, στην περίοδο της καραντίνας φοβόμαστε τους άλλους, αλλά έχουμε μάθει να εκτιμούμε κάθε ευκαιρία επικοινωνίας. Στα μισά του δρόμου βρίσκω δύο γυναίκες, μαμά και κόρη, να τρέχουν μαζί. Τις καλημερίζω και εκείνες εμένα. Είμαστε όλοι σύμμαχοι στο ίδιο παιχνίδι. Επιστρέφω στις σκέψεις μου. Είναι εντυπωσιακό πόσες σκέψεις κάνω όταν τρέχω. Το σώμα δουλεύει, ναι, αλλά το μυαλό δουλεύει ακόμη περισσότερο, σε εντυπωσιακή ταχύτητα. Έχω ξεκινήσει ήδη την επιστροφή. Τον τελευταίο καιρό τρέχω σε ίσιο δρόμο, όχι στο ποτάμι όπως παλιά. Η αντοχή μου μετά από πολύμηνη αποχή δε μου επιτρέπει να ανέβω την ανηφόρα μετά. Μου λείπει, αλλά δεν πειράζει, ξέρω ότι σύντομα θα τα ξανακαταφέρω. Χαζεύω τα δέντρα γύρω μου όταν το βλέμμα μου πέφτει στον κατηφορικό δρόμο δίπλα μου, εκείνον που καταλήγει στο ποτάμι. Για ένα δευτερόλεπτο βλέπω το νερό. Ποτέ δεν το είχα προσέξει μέχρι τώρα. Χαμογελάω πλατιά. Είναι τόσο νωρίς και τα θαύματα έχουν ήδη ξεκινήσει. Συνεχίζω πιο γρήγορα, η χαρά μου έχει δώσει δυνάμεις. Λίγο πριν βγω από το μονοπάτι, μια πεταλούδα πετάει μπροστά μου. Όχι για μια στιγμή, πετάει πραγματικά μπροστά μου για αρκετά δευτερόλεπτα, είναι σα να την ακολουθώ. Δεύτερο θαύμα σε μισή ώρα. Φτάνω στο σπίτι. Κουρασμένη αλλά ευτυχισμένη. Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει. Με περιμένουν για πρωινό. Κάνω μπάνιο, τρώμε μαζί. Ο μικρός μου γιος έρχεται στην αγκαλιά μου: μπορούμε να τρέξουμε μαζί αύριο; Ραντεβού, του λέω γελώντας. Αύριο θα είναι ένα διαφορετικό τρέξιμο. Μόλις πατήσω το κουμπί του υπολογιστή, θα βάλει το κράνος του και θα φύγουμε παρέα. Εκείνος θα ποδηλατεί, εγώ θα τρέχω δίπλα του. Χωρίς αυτοκίνητα, οι δρόμοι της γειτονιάς ενδείκνυνται για βόλτες. Στα στενά θα με περιμένει. Να ελέγξω πρώτα το δρόμο. Και ύστερα θα συνεχίζουμε μαζί. Εγώ ασθμαίνοντας, για να τον προλάβω, εκείνος γελαστός, ευτυχισμένος. Αυτό κι αν είναι θαύμα! 40 μέρες καραντίνα. 20 μέρες τρέξιμο. 1 στις 2 δηλαδή. Μεγάλη νίκη. Στην προ καραντίνας ζωή δε φανταζόμουν ποτέ να τρέχω τόσο συχνά. Στην προ καραντίνας ζωή δεν είχα πάντα χρόνο να βλέπω τα θαύματα.
I open my eyes. Darkness. Nothing can be heard. Everyone is still asleep. Should I also go back to sleep? No, I have to find the strength. I get up quietly, grab the first clothes I find in the closet, and walk out of the room. I get dressed quickly and open the door. Break free. The next half an hour is mine. The first rays of the sun foretell a beautiful spring day. I walk the first steps, then I start running. Slowly at the beginning, until I find my tempo. Not a single car passes. I quickly reach the path. Only me and the trees. Just before the first kilometre, I meet a lady with her dog. We keep the distance. But we share the same joy of the morning escape and smile at each other. Good morning, I tell her and she answers back. Yes, in the quarantine period we are afraid of the others, but we have learned to appreciate every opportunity to communicate. Halfway through I see two women, a mother and a daughter, running too. I say good morning to them too. We are all allies in the same game. I return to my thoughts. It’s amazing how many thoughts I have when I run. The body works, yes, but the mind works even quicker, at an impressive rate. I have already started my way back. Lately, after a few months pause, I run on a straight road, not beside the river like before, as my endurance doesn’t allow me to go uphill afterwards. I miss it, but it doesn’t matter, I know I’ll be able to do it again soon. I stare at the trees around me when my gaze falls on the downhill path next to me, the one that ends at the river. For a second I see the water. I had never noticed it before. I smile broadly. It’s so early in the morning and the miracles have already begun. I continue faster. My joy has given me strength. Almost before I leave the path, a butterfly flies in front of me. Not for a moment, it really flies in front of me for several seconds, it seems like I am following it. Second miracle in half an hour. I reach home. Tired but happy. The boys have woken up. They are waiting for me to have breakfast together. I take a shower, we eat together. My little son puts his little arms around me: can we run together tomorrow? It΄s a deal, I promise him. Tomorrow it will be a different run. As soon as I press the computer button, he will put on his helmet and we will leave together. He will ride his bike, I will run next to him. Without cars, the streets of the neighbourhood are suitable for walks. At each corner he will wait for me. In order to check first. And then we will continue together. Me panting, in order to catch him, he smiling, being happy. If that isn’t a miracle! 40 days quarantine. 20 days running. The is 1 in 2 that is. Great victory. In pre-quarantine life, I never imagined running so often. In pre-quarantine life I didn’t always have time to see the miracles.
Apomamasemama 