(please scroll down for english)

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου ήσυχα. Μια τελευταία εικόνα πριν φύγω μακριά του, πρώτη φορά για τόσες μέρες, τελευταία φορά πριν αλλάξει η ζωή μας τόσο πολύ. Θέλω να τον θυμάμαι έτσι, μικρούλη, πριν έρθει στη ζωή μας το νέο μωρό και τον μεγαλώσει απότομα. Κι όμως, δεν κοιμάται, είναι όρθιος στο παρκοκρέβατο του, σα να ξέρει τι θα ακολουθήσει, σα να το νιώθει. Τον αγκαλιάζω γρήγορα, τον φιλάω, «πάω να φέρω τον αδερφό σου», του ψιθυρίζω. «Σ’αγαπώ», μου λέει και σφίγγει τα χεράκια του στον λαιμό μου. Προσπαθώ να μη δακρύσω και με δει. Σε λατρεύω, του ψιθυρίζω και κρύβω το πρόσωπο μου στα μαλλιά του…Τρεις μέρες μετά με επισκέπτεται στο μαιευτήριο. Ξαφνιάζομαι…Μου φαίνεται σα να μεγάλωσε απότομα. Δεν είναι μωρό, το μωρό είναι στον πάνω όροφο, εκείνος είναι ολόκληρο ΠΑΙΔΙ. Στενοχωριέμαι γιατί νομίζω πως δε θα τον ξαναδώ πια όπως πριν. Στενοχωριέμαι διπλά γιατί δε μου δίνει σημασία. Κάνω να τον αγκαλιάσω μα φεύγει, τρέχει στους φίλους μας στο σαλονάκι. Απογοητεύομαι μα δεν το βάζω κάτω, προσπαθώ ξανά. Τίποτα. Του δίνω το χρόνο του. Μιλάω με μια φίλη μου, ενώ τον παρακολουθώ να με κοιτάει με την άκρη του ματιού του. Έως ότου ξαφνικά βρίσκει τη δύναμη μέσα του και τρέχει καταπάνω μου. Τον αγκαλιάζω σφιχτά. Με αγκαλιάζει και εκείνος.«Σε αγαπώ!», του φωνάζω και εκείνος με σφίγγει με τα μικρά χεράκια του. Είναι ακόμα το μωρό μου, ένα μωρό δύο χρονών και με χρειάζεται ακριβώς όπως και μέχρι πριν λίγες μέρες. Δεν πρέπει να με αφήσω να το ξεχάσω…

I open the door of the room quietly. One last image before I walk away from him, the first time for so many days, the last time before our life will change so much. I want to remember him like this, my little one, before the new baby comes into our lives. And yet, he does not sleep, he is standing on his bed, as if he knows what will follow, as if he feels it. I hug him quickly, I kiss him, I go to get your brother, I whisper to him. I love you, he tells me and puts his hands around my neck. I try not to cry. I adore you, I whisper to him and I hide my face in his hair…Three days later he visits me at the maternity hospital. I’m surprised … It seems to me that he has suddenly grown. He is not a baby, the baby is upstairs, he is a CHILD. I’m sad because I think I will never see him again like before. I’m also sad because he does not seem to care for me. I try to hug him but he leaves, he runs to our friends in the living room. I’m frustrated but I do not give up, I try again. Nothing. I give him some time. I talk to a friend of mine while watching him look at me form the corner of his eye. Until he suddenly finds the power in him and runs to me. I hug him tightly. He hugs me too. I love you! I shout at him and he squeezes me with his little hands. He is still my baby, a two-year-old baby and he needs me just like he did a few days ago. I must not let myself forget…