Από αύριο διακοπές. Για 2 εβδομάδες και κάτι δε θα τρέξουμε πανικόβλητοι να τυπώσουμε τις σελίδες των ασκήσεων, δε θα ξαναμπουκωθούμε φαγητό εν μέσω συναντήσεων στις 2 παρά τέταρτο, δε θα ξαναανοίξουμε τους υπολογιστές στις 2, δε θα ξαναακούσουμε το κυρία, κυρία με χιλιάδες πιθανές συνέχειες της πρότασης από το δε βρίσκω το βιβλίο μου μέχρι το θέλω να παώ τουαλέτα, δε θα ξαναδούμε δάκρυα σε παιδικά μάγουλα γιατί έπεσε το σύστημα. Από αύριο και για δυόμιση εβδομάδες θα έχουμε αποχή από τους υπολογιστές, ηρεμία και…λίγη περισσότερη μοναξιά.

Γιατί παρά τις δυσκολίες, τα παιδιά απολάμβαναν την ώρα του μαθήματος…κλεισμένα στους 4 τοίχους ανυπομονούσαν να δουν τους φίλους και τη δασκάλα τους, έστω και μέσω μιας οθόνης. Στα διαλείμματα παρέμεναν μπροστά στον υπολογιστή για να πουν τα νέα τους, χόρευαν πάνω σε καρέκλες στο μάθημα της γυμναστικής, έβλεπαν όλα μαζί ταινίες, συνεργάζονταν σε όλα, ακόμα και όταν τα δάκρυα έτρεχαν όταν τους πετούσε έξω το δίκτυο. Ακόμα και τότε αποδείκνυαν για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλοι ήρωες είναι, παρόλο που είναι ακόμα τόσο μικροί. Ακόμα και τότε μας δίδασκαν ένα μάθημα προσαρμογής που πόσο δύσκολη φαντάζει σε εμάς τους μεγάλους πολλές φορές. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά…

Και ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στις δασκάλες και τους δασκάλους τους. Που δε σταμάτησαν να χαμογελάνε, που άκουσαν με αμείωτο ενδιαφέρον όλες τις αφηγήσεις, που πάλεψαν να συνταιριάξουν τόσα παιδιά για τόσες ώρες καθημερινά χωρίς να τα βλέπουν και χωρίς να τα ακούνε πολλές φορές, που έδειξαν τόση υπομονή σε όλες τις προτάσεις που ξεκινούσαν με το κυρία, κυρία. Και που ήξεραν ότι τόσα μάτια και αυτιά γονέων είναι πάνω τους και τους ελέγχουν κάθε δευτερόλεπτο. Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ αυτή την πίεση; 

Ε, κι ένα ακόμα ΜΠΡΑΒΟ σε εμάς τους γονείς που τα καταφέραμε και αυτή τη φορά. Τα έχουμε πει ξανά, κάθε φορά ανακαλύπτουμε ότι τα όρια των δυνάμεων μας είναι περισσότερα από όσα φανταζόμασταν. Ας το δούμε με τη θετική του πλευρά.

Καλές γιορτές σε όλους και καλή ξεκούραση – αυτή τη φορά και αν τη χρειαζόμαστε!

Kαι ακόμα κάτι…Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε. Εις το επανιδείν!

Holidays from tomorrow onwards. For the next two weeks and a half we will not run in a panic to print the pages for the exercises, we will not eat food in the middle of meetings at 13:45, we will not reopen the computers at 14.00, we will not hear: Miss, miss! with thousands of possible sentence endings varying between: I can’t find my book till I want to go to the toilet, we will not see tears on children’s cheeks because the system crashed. From tomorrow onwards and for two and a half weeks we will have distance from computers, we will calm down and… feel a little bit more lonely.

Because despite the difficulties, the children enjoyed the lesson…locked in the 4 walls, they were looking forward to seeing their friends and teacher, even through a screen. During breaks they would stay in front of the computer to share their news, dance on their chair during gym class, watch movies together, collaborate with everything, even when tears ran down their cheeks. Even then they proved once again how big heroes they are, even though they are still so small. Even then they taught us an lesson  of adaptation, which seems to us adults so difficult. A big BRAVO to the children…

And a big BRAVO to their teachers. Who did not stop smiling, who listened with undiminished interest to all the stories, who struggled to teach so many children for so many hours every day without seeing and often without hearing them, who showed so much patience in all the sentences that started with Miss, miss… And who knew that so many parents’ eyes and ears are on them the whole time. Have we ever really thought about this pressure? 

Well, one more BRAVO to us, the parents who did it again. We have already said it, every time we discover that our limits have met yet. Let’s look at its positive side. 

Happy Holidays to all and get some rest – this time we need more than ever!

And one more thing…Do not forget to smile. Until we meet again!