Ιστορίες θηλασμού. Νο 1.

Το ότι είμαι φανατική του θηλασμού (σε λογικά πλαίσια) είναι αδιαμφισβήτητο. Το ότι πιστεύω ότι σχεδόν όλες οι γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν είναι επίσης αλήθεια. Όμως πραγματικά, στην πρόσφατη περίπτωση πολύ καλής μου φίλης σήκωσα ψηλά τα χέρια : “Έκανες ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Το σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τη μητρότητα. Αν νιώθεις ό,τι δεν έχεις άλλη υπομονή, άφησε το”.

Η φίλη μου δεν κατόρθωσε να θηλάσει το πρώτο της παιδί και το έφερε βαρέως. Πριν ακόμα γεννήσει το δεύτερο, το είχε βάλει στόχο ό,τι αυτή τη φορά θα τα καταφέρει . Και ξέρω καλά ότι όταν βάζει κάτι στόχο, δίνει πραγματικά όλο της το είναι. Με την επιστροφή στο σπίτι, άρχισε το δράμα. Μηνύματα αναβόσβηναν στο κινητό μου : “Κλάμα και οδυρμός”. “Διάλεξες τον δύσκολο δρόμο”, της θύμιζα. “Είναι το πιο προφανές παιχνίδι προσφοράς και ζήτησης, μέχρι να της δώσεις το γάλα που θέλει, θα το ζητάει με όλη τη δύναμή της. ΔΩΣΕ ΧΡΟΝΟ”, της τόνιζα συνεχώς. Κάποιες φορές φοβόταν μήπως με ενοχλεί, “Θα χαρώ πολύ ΟΤΑΝ τα καταφέρεις”, προσπαθούσα να της δώσω δύναμη. “Απορία νούμερο 200.567!”, αναβόσβηνε πάλι η οθόνη του κινητού μου. Και την έπαιρνα τηλέφωνο να ακούσω τι θα μου πει. Βασικά αυτό νομίζω ότι ήθελε, να μιλήσει σε κάποιον και να ακούσει λόγια συμπαράστασης, να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρχει φως στο τούνελ. Ενάμιση μήνα μετά, η κατάσταση ήταν δυστυχώς ακόμα πολύ δύσκολη, το μωρό έπαιρνε λίγο βάρος, ενώ βρισκόταν άπειρες ώρες πάνω στο στήθος και η φίλη μου βρισκόταν στα πρόθυρα κατάρρευσης. “Εδώ ξενύχτησα για την σχολή μου, για το παιδί μου δεν θα ξενυχτήσω;”, μου είπε όταν τη ρώτησα αν αντέχει. Το καλό ήταν ότι η παιδίατρος της μικρής δεν την είχε πιέσει να δώσει γάλα εμπορίου και αυτό ήταν προς τιμήν της. Έδωσε χρόνο στην μαμά και όπως αποδείχτηκε ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Στους δύο μήνες, σχεδόν απογοητευμένη, επικαλέστηκε τη βοήθεια μιας σύμβουλου θηλασμού, της διόρθωσε την στάση της μπέμπας και της είπε να πάρει νοσοκομειακό θήλαστρο για να βοηθήσει την παραγωγή. “Μου είχες πει ότι στους δύο μήνες ο θηλασμός αποκτά ρυθμό, μήπως εμείς θα αποκτήσουμε ρυθμό στον απογαλακτισμό;”, γελούσε συχνά, μάλλον για να μην κλάψει. Δυστυχώς στους δυόμιση μήνες σύμβουλος και παιδίατρος έκαναν ταυτόχρονα λόγο για συμπλήρωμα, γιατί ήταν φανερό πια ό,τι το μωρό πεινούσε κι άλλο. Η φίλη μου, καταστενοχωρημένη που τόσος καιρός εντατικής προσπάθειας δεν είχε αποδώσει όπως θα ήθελε, ξεκίνησε να δίνει συμπλήρωμα – μετά τον θηλασμό, κάποια έξτρα γραμμάρια. Ένιωθε άσχημα γιατί από τη μία τα είχε δώσει όλα και από την άλλη ήξερε πως είχε παραμελήσει το μεγαλύτερο της παιδί, για να τα καταφέρει. Της θύμιζα ότι δεν πείραζαν λίγα γραμμάρια γάλακτος εμπορίου, σημασία είχε ότι το παιδί έπινε μητρικό γάλα και ότι αυτό ήταν επιτυχία. Όμως εκείνη συνέχισε την προσπάθεια, ήθελε να φτάσει το τέλειο. Με το πέρασμα των ημερών, το μωρό άρχισε να παίρνει όλο και λιγότερο γάλα εμπορίου και έφτασε πολύ πριν τις στερεές τροφές να μην πίνει πια καθόλου.

Σε λίγες μέρες η μικρή κλείνει τους εφτά μήνες και δεν πίνει πια άλλο γάλα, πίνει μόνο το γάλα της μαμάς της και έχει φυσικά ξεκινήσει και να τρώει. Περιττό να πω πως η φίλη μου σκάει από περηφάνια. Όχι τόσο γιατί έφτασε τον στόχο της, αλλά γιατί ξέρει ότι κατάφερε να δώσει στο παιδί της αυτό το ανεκτίμητο δώρο. Η δικαίωση της άργησε μεν, αλλά ήρθε τελικά. Και αυτό για άλλη μια φορά αποδεικνύει πως ο θηλασμός δεν είναι πάντα “μέλι-γάλα”, αλλά θέλει ΥΠΟΜΟΝΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ.Στην περίπτωση μας,η φίλη μου είχε και τα δύο…