Χτες πήγα να πάρω τον μεγάλο μου γιο από το απογευματινό “μάθημα” του. Από την αρχή της χρονιάς κάθε Πέμπτη πηγαίνουμε στο Gymboree για School Skills, στην ουσία δηλαδή “παίζω και μαθαίνω” στα αγγλικά. Είχα φτάσει νωρίς και έτσι αποφάσισα να κρυφοκοιτάξω απέξω, για να δω τι διαδραματιζόταν μέσα στην τάξη. Άλλωστε, κάθε μαμά με παιδίσε αυτή την ευαίσθητη ηλικία θα ήθελε να ξέρει αν αυτό περνάει πραγματικά καλά στις δραστηριότητές του. Εκείνη την ώρα λοιπόν τα παιδιά είχαν επιδωθεί στο να χρωματίζουν με τα χέρια τους (τα οποία βουτούσαν πριν σε δοχεία με μπογιά) μια τεράστια επιφάνεια χαρτιού. Νομίζω ότι το παιδί μου το απολάμβανε περισσότερο από όλους και το νομίζω για δύο λόγους : 1ον προσπαθούσε να χρωματίσει ακόμα και το παραμικρό σημείο που είχε μείνει λευκό και 2ον όταν τον παρέλαβα, είχε μεταμορφωθεί σε λεοπάρδαλη, γεμάτος με καφέ βούλες σε όλο του το πρόσωπο, σχεδόν μέχρι μέσα στα μάτια του. Φυσικά μετά από όλο αυτό τον χαμό, έπρεπε να πλυθούν χέρια, πρόσωπα κλπ, όπου τα παιδάκια περίμεναν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους και όποια τελείωναν ξεκινούσαν ένα φοβερό κυνηγητό. Ήρθε η σειρά του αποχαιρετισμού και κάθισαν στα καρεκλάκια τους σε κύκλο για να τραγουδήσουν για κάθε έναν ξεχωριστά. Ο γιος μου ντρεπόταν όταν έφτασε η δική του σειρά, αλλά κατά τα άλλα συμμετείχε με πάθος μιμούμενος τις κινήσεις της δασκάλας του. Δεν σταματούσα να γελάω. Διασκέδαζε με την ψυχή του και αυτό είχε τη μεγαλύτερη σημασία.