Την τελευταία εβδομάδα αισθάνομαι πως δε βρίσκομαι στη Βιέννη, αλλά σε μια ελληνική πόλη – με εξαίρεση βέβαια τον καιρό. Κάθε φορά που περπατάω στο κέντρο, πέφτω πάνω σε παρέες παιδιών ελληνικών λυκείων που περνούν τέλεια και το δείχνουν. Τους χαζεύω και θυμάμαι τα δικά μου σχολικά χρόνια. Χτες δεν άντεξα και τους έπιασα κουβέντα. «Έχετε έρθει για πενταήμερη;».  «Όχι, επταήμερη!», με διόρθωσαν. «Και…περνάτε καλά;». «Τέλεια!», φώναξαν όλοι μαζί ενθουσιασμένοι. «Είδαμε όλα τα αξιοθέατα, μπήκαμε στα περισσότερα μουσεία, έχουμε λιώσει στο περπάτημα”. «Και το βράδυ τι κάνετε;». «Αράζουμε στο ξενοδοχείο. Αλλά κι εκεί περνάμε τέλεια, κοιμόμαστε αργά». Δεν ξέρω πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η πόλη στη διάθεση τους, μάλλον πάντως τους αρκεί που έχουν έρθει εκδρομή σε μια άλλη χώρα και που μαζεύουν τόσο διαφορετικές εμπειρίες. Τόσο που δεν τους νοιάζει να ξενυχτήσουν σε κλαμπ. Μιλούν με τους καθηγητές τους σαν να ανήκουν στην παρέα τους, σχεδόν δεν τους ξεχωρίζεις ανάμεσα τους. Γελάω με τις κουβέντες και τα σχόλια τους, κοιτάζω τα πρόσωπα τους που αντανακλούν τόση φρεσκάδα, τόση αισιοδοξία και όρεξη για ζωή. Τα δικά τους πρόσωπα πρέπει να κοιτάμε για να παίρνουμε ελπίδα, παρά τα όσα συμβαίνουν. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο υπεύθυνοι είμαστε για αυτά τα παιδιά – σε εκείνα αφήνουμε την κληρονομιά μας.