Πάνε 4 χρόνια πια που ζούμε στην Κεντρική Ευρώπη και όμως είναι η πρώτη φορά που η ευχή του γιου μου για άσπρες μέρες βγαίνει αληθινή ήδη από την αρχή του χειμώνα : ναι, φέτος πραγματικά χιονίζει! Και όταν λέω χιονίζει, δεν εννοώ όπως στην Ελλάδα χιονίζει 2 μέρες, το στρώνει, παίζουμε, χαιρόμαστε, τέλος. Όταν λέω χιονίζει, εννοώ χιονίζει – με μικρά διαλείμματα – ολόκληρο τον τελευταίο μήνα. Και χιονίζει τόσο πολύ που έχω πια ξεχάσει πως είναι να βλέπεις το δρόμο κάτω από τα πόδια σου. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που φαντάζει αδιανόητο είναι πως, σε αντίθεση με την Ελλάδα, εδώ όλα κυλούν ομαλά, σα να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να ζούμε σε ένα κατάλευκο τοπίο.
Ξυπνάς λοιπόν το πρωί, ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα και βλέπεις τα χιονισμένα δέντρα. Δεν πτοείσαι. Ντύνεις τα παιδιά με τα αντίστοιχα χειμωνιάτικα παντελόνια και τις χοντρές μπότες χιονιού – υπολογίζεις ένα τέταρτο παραπάνω μέχρι να φορέσουν τα πάντα (κασκόλ, γάντια, σκουφιά, κλπ), φοράς και εσύ τα αντίστοιχα αξεσουάρ και ξεκινάς. Αν αποφασίσεις να περπατήσεις με το καρότσι, λαμβάνεις υπόψη τη δύναμη x2 που πρέπει να ασκήσεις για να το σπρώξεις πάνω στο χιόνι. Αν πάλι δοκιμάσεις τη λύση του αυτοκινήτου, προετοιμάζεσαι για λίγο πατινάζ στα στενά, παρά τα χειμωνιάτικα λάστιχα. Και καλά αν έχεις υπόγειο γκαράζ, αν όμως δεν έχεις; Την πάτησες. Πρόσθεσε άλλα 15 λεπτά για να ξεχιονίσεις το αυτοκίνητο σου. Ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου (αφού πρώτα μπεις μέχρι το γόνατο στο χιόνι) και παίρνεις την ειδική οδοντόβουρτσα που έχεις φροντίσει να προμηθευτείς. Και αρχίζεις να τρίβεις το χιόνι από παντού. Αν βιάζεσαι ή βαριέσαι, αφήνεις το χιόνι στην κορυφή. Αν όμως φοβάσαι ότι θα φας πρόστιμο, το γλύφεις κανονικά. Δεν ξεχνάς εννοείται να ξεχιονίσεις την πινακίδα. Και ελπίζεις να μην σε περιμένει η δυσάρεστη έκληξη του πάγου κάτω από το χιόνι, γιατί εκεί η οδοντόβουρτσα γυρίζει από την άλλη και χρησιμεύει σαν ξύστρα πάγου. Πρόσθεσε άλλα 5 λεπτά στο χρόνο σου. Και μην σκεφτείς να κλέψεις και να ξύσεις μόνο το παρμπρίζ. Τα πρόστιμα παραφυλάνε και για τα υπόλοιπα παράθυρα. Τι; Είσαι πονηρός και άνοιξες τη μηχανή για να ζεστάνεις το αυτοκίνητο και να βοηθήσεις την κατάσταση; Το πρόστιμο και πάλι καραδοκεί. Μπαίνεις λοιπόν στο αυτοκίνητο μόνο όταν είσαι απόλυτα έτοιμος, βγαίνεις μέσα από τα βουνά χιονιού αφήνοντας πίσω σου ένα μεγάλο αποτύπωμα και ξεκινάς. Μπορεί να χρειαστεί να μαντέψεις τι δείχνουν μερικά σήματα, αλλά μην ανησυχείς. Όλοι το ίδιο κάνουν. Γυρνάς το απόγευμα από τη δουλειά και έχεις να αντιμετωπίσεις τον ακόμα χειρότερο εχθρό σου : τον πάγο, που είναι και ο πιο επικίνδυνος. Μαθαίνεις να μην κάνεις απότομες κινήσεις, γίνεσαι ο καλυτερος οδηγός. Και φτάνεις στο σπίτι σου ελπίζοντας πως σύντομα αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει. «Τι, τώρα δεν σου αρέσει το χιόνι;», με κοροιδεύει μια φίλη μου εδώ. «Εσύ ανυπομονούσες πότε θα χιονίσει». Δικιο έχει, σαν μικρό παιδί που είμαι, ήθελα να χιονίσει, να φτιάξω χιονάνθρωπο, να παίξω με το έλκηθρο. Όμως τώρα φτάνει, τα έκανα όλα αυτά, τα χόρτασα. Μπορεί να τελειώσει αυτό το παιχνίδι; σκέφτομαι συνέχεια την ώρα που φτάνω να πάρω τα παιδιά μου από το σχολείο. Μόλις στρίβω στη γωνία όμως, τα βλέπω να τρέχουν στη χιονισμένη αυλή, να πετούν χιονόμπαλες το ένα στο άλλο και να φωνάζουν εκστασιασμένα.Τι κι αν έχει περάσει ένας μήνας που το κάνουν κάθε μέρα; Εκείνα δεν το έχουν βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο. Και μόνο γι’αυτό σταματάω να παραπονιέμαι. 1 μήνας ακόμα υπομονή. Που θα παέι; Θα περάσει…
It’s been four years now that we live in Central Europe, but it is the first time that my son’s wish for white days came already true in the beginning of winter : yes, this year it really snows! And when I say it snows, I do not mean it snows like in Greece for two days, we play, we get happy, it ends. When I say it snows, I mean it snows – with short breaks – over the past month. And it snows so much that I have now forgotten how it is to see the road beneath your feet. So far so good. What seems inconceivable is that, unlike Greece, here everything moves smoothly, as if nothing weird happens, as if it is perfectly normal to live in a whitewashed world.
So you wake up in the morning, open the shutters and see the snowy trees. You don’t quail. You dress the children with winter trousers and thick snow boots – calculate 15 minutes more until they wear everything (scarf, gloves, caps, etc.) – wear the same accessories and go. If you decide to walk with the stroller, take into account the double force that you need to push it on the snow. If you choose the car alternative, be prepared for a little skating in the alleys, despite winter tires. Other than that, car is fine if you have a basement garage, but if not? You are screwed. Add another 15 minutes to clean the snow off your car. You open the car door (after having entered into the snow till your knee) and get the special snow toothbrush. You begin cleaning the snow off from everywhere. If you hurry or are bored, you let the snow on top. But if you fear that you will get a fine, you clean all of it. You do not forget to clean the sign too. And you hope that the unpleasant surprise of ice does not wait for you under the snow, because then the toothbrush turns around and serves as an ice scraper. Add another 5 minutes in your time. And do not think to cheat and scrape only the windshield. Fines wait for you for the remaining windows too. What? You’re smart and you opened the engine to warm the car from the beginning? Another fine awaits for you. So you enter the car only when you’re completely ready and you get off the surrounding snow, leaving behind a large footprint. You are finally off. You may have to guess what some signs show, but do not worry, you are not alone. You come back in the afternoon from work and have to deal with your worst enemy: the ice, which is even more dangerous. You learn not to make sudden movements, you become the best driver. And you arrive at home hoping that all this will end soon. “What, don’t you like snow anymore?”, a friend of mine here mocks. “You waited for it with so much enthusiasm”. She is right, like a child that I am, I was impatient, I wanted to make a snowman, to play with the sled. But by now I have done all of these more than once, I have had enough. Can this game end now?, I am thinking as I arrive to take my children from school. Once I turn in the corner though, I look at them running into the snowy yard, throwing snowballs to each other and shouting ecstatic. Although it has already been a month that they do this every day, they are not at least bored. And just like that, I stop complaining. 1 more month patience. It is bound to end…
Apomamasemama 