Πριν από 1 εβδομάδα, διασχίζοντας μια από τις γνωστές γέφυρες του Μονάχου, ο γιος μου με ρώτησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά με ανυπομονησία : Μαμά, πότε θα βάλουμε και εμείς μια κλειδαριά στη γέφυρα; Την ίδια ώρα παρατηρούσα ένα ζευγάρι, σταματημένο δίπλα μας, να περνάει την σκαλισμένη κλειδαριά του από τα κάγκελα, να την κλειδώνει και μετά με θεατρικό τρόπο να πετάει το κλειδί εν μέσω φιλιού στο ποτάμι. Ένιωσα το κεφάλι μου να βουίζει σαν να το είχαν πετάξει πάνω μου. «Ποτέ δε θα βάλουμε κλειδαριά σε γέφυρα», έκοψα τον ενθουσιασμό του απότομα. Και για δεύτερη συνεχόμενη φορά άρχισα να του εξηγώ γιατί το φαινόμενο «κλειδαριά σε γέφυρα» δεν είναι καλό και θα έπρεπε επιτέλους να σταματήσει.
Πιστεύω ότι δε μου λείπει ρομαντισμός, μάλλον το παρακάνω ώρες-ώρες, αλλά ποτέ δε θα καταλάβω γιατί δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πρέπει να αγκιστρώσουν την αγάπη τους στα κάγκελα μιας γέφυρας. Και έστω ότι δεν τους νοιάζει ότι αλλοιώνουν (για να μην πω καταστρέφουν) την εικόνα της – το θέμα δεν είναι οι γέφυρες με 15 κλειδαριές αλλά εκείνες με 1115. Έστω επίσης ότι δε φοβούνται ότι αν πολλοί όμοιοι τους ακολουθήσουν το παράδειγμα τους, όπως χαρακτηριστικά σε ορισμένες γέφυρες διάσημων πόλεων, αυτό μπορεί να καταστεί επικίνδυνο για τη σταθερότητα της γέφυρας. Αυτό που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι πώς την ώρα που πετούν το κλειδί, δεν μπορούν να σκεφτούν ότι πετούν ένα σκουπίδι σε ένα ποτάμι που φιλοξενεί ζωικό και φυτικό πληθυσμό που βάλλεται επικίνδυνα. Εκτός και αν νομίζουν ότι τα ποτάμια είναι σαν το συντριβάνι της Fontana di Trevi και δεν έχουν μάθει στο σχολείο ότι τα περισσότερα αποτελούν μεγάλους υδροβιότοπους.
Θα μου πεις : κυρία μου, πώς έχεις το θράσος να μιλάς όταν εσείς οι Έλληνες φταίτε για αυτή την κακή συνήθεια; Γέλασα όταν το διάβασα, αλλά λέγεται ότι κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μια κοπέλα από την Κέρκυρα έκλεψε την καρδιά ενός Σέρβου, πλην παντρεμένου, στρατιώτη και οι γυναίκες στην πατρίδα του πέρασαν κλειδαριές στη γέφυρα του ποταμού για τους αγαπημένους τους, ώστε να ξορκίσουν το κακό. Για όποιο λόγο και αν άρχισε πάντως, το θέμα πλέον είναι πως θα σταματήσει. Ένας τρόπος είναι να γεμίσει κάθε τετραγωνικό εκατοστό σε όλες τις γέφυρες. Ένας περισσότερο δραματικός είναι να συμβεί ένα ατύχημα. Ελπίζω να μη χρειαστεί να φτάσουμε σε καμία από τις δύο εκδοχές. Καμπάνιες εναντίον των κλειδαριών έχουν ξεκινήσει σε πολλές πόλεις, οι αρχές έχουν αναγκαστεί να αφαιρέσουν τμήματα από γέφυρες που πλέον είναι επικίνδυνες, πρόστιμα επιβάλλονται σε άλλες πόλεις, γκρουπ έχουν δημιουργηθεί στο facebook.
Όμως οι ερωτευμένοι δεν καταλαβαίνουν. Ούτε τα χιλιάδες καταστήματα που έχουν γίνει πλούσια από την κατασκευή κλειδαριών και τη χάραξή τους κατά παραγγελία. Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί ένα ζευγάρι θέλει να αφήσει στην αιωνιότητα την απόδειξη της αγάπης του. Είναι άλλωστε μια ανάγκη όπως τόσες άλλες ανάγκες του ανθρώπου να ξορκίσει τις αγωνίες του και το άγχος του χρόνου. Όμως υπάρχουν και άλλοι, εξίσου ρομαντικοί τρόποι να το κάνει. Μια ιδέα είναι να γράψει ένα γράμμα. Ή σε εποχές προηγμένης τεχνολογίας να φτιάξει ένα βίντεο. Δεν χρειάζεται να επιβαρύνει το περιβάλλον. Και επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλές πόλεις με ποτάμια, θα δώσω ένα παράδειγμα που θα πονέσει ακόμα περισσότερο : είναι σαν να ένας τουρίστας να χαράξει τα αρχικά του σε ένα αρχαίο μάρμαρο. Θα μου πεις, είναι πιο σοβαρό, το δέχομαι. Έστω λοιπόν ότι θα τα χαράξει σε ένα αρμυρίκι στην παραλία. Μικρό το κακό. Αν το κάνει και ένας δεύτερος, και ένας τρίτος, και ακόμα χίλιοι και όλα τα αρμυρίκια είναι γεμάτα αρχικά; Θα μας άρεσε; Αν η απάντηση είναι όχι, ας μην αλλοιώνουμε ούτε εμείς σαν τουρίστες το οικιστικό και φυσικό περιβάλλον σε άλλες χώρες. Αφού υποτίθεται ότι φταίμε που ξεκίνησε, ας είμαστε τουλάχιστον εμείς οι πρώτοι που θα το σταματήσουμε…
Φωτογραφία: Χάρης Αβράμπος (http://dasistmeinmuenchen.de/)
One week ago, while crossing one of Munich’s famous bridges, my son asked me for a second time with impatience: “Mom, when are we going to put a lock on the bridge too?”. At the same time I was watching a couple standing next to us, passing an carved lock through the bars and then while kissing, throwing the key with a theatrical gesture into the river. I felt my head buzzing as if they had thrown it on me. “We will never put a lock on the bridge,” I stopped his enthusiasm abruptly. And for the second consecutive time I started to explain to him why the phenomenon “lock on the bridge” is not good and should finally stop.
I believe that I do not lack romance, my friends say that I rather overdo sometimes, but will never understand why two people who love each other should anchor their love onto the bars of a bridge. And let’s say they do not care that they could affect (if not destroy) its image – the problem is not the bridges with 15 locks but those with 1115. Supposedly also that they do not fear that if others follow their example, like in some famous cities’ bridges, it can become dangerous for the bridges’ stability. What I will never understand is how at this moment they throw the key, they can not think that a garbage lands in a river that is home to animal and plant population. Unless they think that rivers are like Fontana di Trevi fountain and have not learned in school that most of them are large wetlands.
There is always the case you will tell me : How do you dare to talk on this matter when you Greeks are to blame for this bad habit? I laughed when I read it, but it is said that during the First World War a girl from Corfu stole the heart of a Serb, except married, soldier and women of his homeland passed in fear love locks through the bars of the city’s bridge for their beloved ones. For whatever reason it started however, the question now is how it will stop. One way is to wait until every centimeter on all bridges is filled. A more dramatic is till an accident happens. I hope that we do not to have to wait for any of these two versions. Campaigns against love locks have been launched in many cities, the authorities have been forced to remove portions of bridges that are dangerous, fines have started in other cities, groups are created in facebook.
But the ones in love do not get it. Nor do thousands of stores that have become rich from the construction and engraving of customized locks. I understand very well why a couple wants to leave a proof of its love in eternity. It is after all a need as many others that us human beings have to put our fears and anxiety of time aside. But there are other, equally romantic ways to do it. One idea is to write a letter. Or in times of advanced technology to make a video. There is no need to affect the environment. And because in Greece we do not have a lot of cities with rivers, I will give an example that would hurt even more: it’s like a tourist carving his/her initials on an ancient marble. Ok, you are right, this is more serious, I admit it. Supposedly then he/she will carve a tamarisk on the beach. Little harm done. But if another one does the same and then a second, a third, even a thousand, and all tamarisks are full of initials? Will we like that? If the answer is no, then we as tourists must not affect other countries’ natural environment. If it’s after all our fault that this habit started, let us at least be the first to stop it…
Photo credits : Charilaos Avrabos (http://www.dasistmeinmuenchen.de/)
Apomamasemama 