«Έτοιμοι, αρχίζουμε…», ακούω κάπου στο βάθος τη φωνή της μαμάς…Μα που πήγε το τραγουδάκι μου για καλημέρα;;; Τρίβω τα μάτια μου. Είναι πρωί. Η μαμά με χαιδεύει στο πρόσωπο. «Δευτέρα κάτι έχω…», συνεχίζει να τραγουδάει. Αρχίζω να καταλαβαίνω. Είναι ΤΟ ΠΡΩΙ. Το ΠΡΩΙ που αρχίζω το σχολείο! Την αγκαλιάζω, νιώθω τη γνώριμη μυρωδιά της. Όλα θα πάνε καλά. Κατεβαίνω γρήγορα από το κρεβάτι. Πλένω δόντια και πρόσωπο, βάζω το πουκάμισο μου. Θα έιμαι πολύ όμορφος σήμερα! «Θέλεις κάτι να φας;». «Όχι δε θέλω. Θέλω να πάμε γρήγορα, να μην αργήσουμε.» «Μήπως κάτι ξέχασες;», με ρωτάει η μαμά, χαμογελώντας. Το πρόσωπο μου αστράφτει. Τρέχω στο σαλόνι. Δίπλα στην καινούργια μου σχολική τσάντα, στέκεται μια Schultüte*…Πόσο τεράστια, σχεδόν τόσο ψηλή όσο εγώ! Και έχει έναν τεράστιο δεινόσαυρο πάνω της που φωνάζει το όνομα μου! «Πωπω! Η πιο ωραία Schultüte του κόσμου, σας ευχαριστώ!». Τους αγκαλιάζω. Ξεκινάμε για το σχολείο. «Θες να σου κρατάω κάτι;», ρωτάει ο μπαμπάς. «Όχι, δε θέλω. Είμαι μεγάλος τώρα.» Όλοι γελάνε. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι παιδιά σαν εμένα, με σχολικές τσάντες στην πλάτη. Κουβαλάνε κι εκείνα με περηφάνεια τις δικές τους Schultüten. Είναι κάτι σαν η κοινή δύναμή μας. Φτάνουμε απέναντι από το σχολείο. Ο τροχονόμος μας βοηθάει να περάσουμε απέναντι. Και ναι, είμαστε πια μέσα στην αυλή. Εκατοντάδες παιδάκια κάθονται σε πάγκους στη μέση. Κάθομαι και εγώ δίπλα τους. Κρατάω πάντα τη Schultüte σφιχτά πάνω μου. Είναι ο σύμμαχος μου. Κρυφοκοιτάω από πάνω για να δω τι θησαυρούς έχει κρυμμένους. Είναι δύσκολο να διακρίνω κάτι. Πάνω-πάνω υπάρχει μια μεγάλη κάρτα που κρύβει τα πάντα. Είναι όμως τόσο βαριά που σίγουρα θα έχει μέσα πολλά δωράκια! Χαμογελάω. «Καλημέρα», ακούγεται η δυνατή φωνή μιας δασκάλας. Αφήνω πίσω τις σκέψεις μου. Η δασκάλα μας διαβάζει για ένα παιδάκι σαν εμάς. Στην πρώτη του μέρα στο σχολείο. Νιώθει κι αυτό περίεργα σαν εμάς. Όμως όλα στο τέλος πάνε καλά. Κάνει καινούργιους φίλους και μαθαίνει ένα σωρό ωραία πράγματα. Όσο η δασκάλα μιλάει, ρίχνω κλεφτές ματιές στους γονείς μου. Μου χαμογελούν και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Τα μεγαλύτερα παιδιά μας καλωσορίζουν με ένα τραγούδι. Και μετά κάνουν έναν κύκλο. Ακούω το όνομα μου και μπαίνω μέσα στον κύκλο. Κρατάω πάντα σφιχτά τη Schultüte μου. Η δασκάλα μας λέει να την ακολουθήσουμε. Περνάμε μαζί της την πόρτα. Ξεκινάμε!

*Schultüte είναι ένας μεγάλο χάρτινο ή υφασμάτινο χωνί, μέσα στο οποίο οι γονείς τοποθετούν λιχουδιές, είδη γραφικής ύλης και δωράκια. Είναι απαραίτητο αξεσουάρ για κάθε «πρωτάκι» στη Γερμανία. Πολλοί γονείς το φτιάχνουν οι ίδιοι με είδη χειροτεχνείας, με τη βοήθεια του παιδιού. Υπάρχει όμως και τεράστια ποικιλία σε καταστήματα. Μπορεί να φτάσει και τα 90 εκατοστά σε ύψος.

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο γερμανικό έθιμο που έχει τις ρίζες του ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα. Λέγεται ότι παλιά οι γονείς διηγούνταν στα παιδιά πως αυτά τα χωνάκια μεγάλωναν σε ένα δέντρο στην αυλή του δασκάλου. Όταν τα χωνάκια ήταν πια αρκετά μεγάλα, είχε έρθει η ώρα για τα παιδιά να πάνε στο σχολείο.

Στην πάροδο των χρόνων το περιεχόμενο και η μορφή άλλαξαν λίγο, αλλά αυτό που έμεινε ίδιο είναι και το πιο σημαντικό : το παιδί έχει κάτι πολύ γλυκό να προσμένει τη δύσκολη πρώτη μέρα του δημοτικού. Κάτι που κρύβει όλη την αγάπη των γονιών του και που το συντροφεύει συνεχώς, ακόμα και όταν δεν είναι πια μαζί τους. Κάτι που με τεράστιο ενθουσιασμό ανοίγει στο τέλος στο σπίτι, δίνοντας σε αυτό το ξεκίνημα μια μεγάλη θετική νότα. Καλή αρχή!

Ready, steady, go!…” I hear my mom singing in the background.. But why is she not singing my favourite good morning song??? I try to focus. Ιt’s already morning. Mom caresses my face. “Monday I have something to do”, she continues to sing. I begin to get it. It is THE MORNING. THE MORNING of the first day of school! I hug her. I feel her familiar smell. Everything will be fine. I get off the bed quickly. I wash teeth and face, I put my shirt on. I will be very handsome today! “Do you want something to eat?” “No, I just want us to leave fast, I have to be there on time”. “Did you forget something?”, my mom asks, smiling. My face lights up. I run to the living room. Next to my new school bag, stands a school cone (Schultüte)*… How huge, almost as tall as me! And it is decorated with a huge dinosaur, who calls my name! Super! The most beautiful school cone in the world. Thank you!! I hug them both! We leave. “Do you want me to hold it for you?”, dad asks. “No, I do not want to, I am big now”. Everybody laughs. The streets are full of children like me, with school bags on their back. They also hold with pride their own cones. It’s like our common power. We are almost there. A policeman helps us cross the street. And yes, we are now in the schoolyard. Hundreds of kids sit on benches in the middle. I sit next to them. I always keep my cone tight on me. It is my ally. I try to see what treasures are hidden in it. It is difficult though. There is a big card on the top hat hides everything. But the cone is so heavy that I will surely get many gifts! I smile. “Good morning!”, the voice of a teacher is heard. I leave my thoughts behind. The teacher reads something for a kid like us. On his first day at school. He also feels weird like all of us. But everything is fine in the end. He makes new friends and learns a bunch of nice things. As the teacher speaks, I glance at my parents. They smile and I know that everything will be alright. The older children welcome us with a song. And then they make a circle. I hear my name and enter into the circle. I always keep my cone tight. Our teacher tells us to follow her. We pass the door. Here we go!

*Schultüte is a large cone, made of paper or cloth, in which parents place candies, stationery and gifts. It is an essential accessory for every new pupil in Germany. Many parents make it themselves with handicraft, with the help of the child. There is also a huge variety in plenty of shops. It can reach a height of 90 centimetres.

It is a very beautiful German custom that has its roots in the early 19th century. It is said that the parents used to tell the children that these cones grew up in a tree in the teacher’s yard. When the cones were big enough, it was time for the kids to go to school.

Over the years, content and form have changed a bit, but the most important fact has remained the same : children have something very “sweet” to expect on the difficult first day of primary school. Something that conceals all the love of their parents and constantly accompanies them, even when they are without them. Something that they can open afterwards at home with enormous excitement, giving one more positive aspect on this first day. Off to a good start!