Τα περισσότερα παιδιά ξυπνούν το πρωί και ρωτούν : «Μαμά έχουμε σχολείο σήμερα;». Τα δικά μου παιδιά ξυπνούν το πρωί και ρωτούν : «Μαμά τι σχολείο έχουμε σήμερα;». Και περιμένουν με αγωνία να ακούσουν την απάντηση μου. Γιατί πραγματικά η απάντηση μπορεί να διαφέρει. Δευτέρα μέχρι Παρασκευή πηγαίνουν, όπως τα περισσότερα παιδιά, στο γερμανικό σχολείο. Το Σάββατο όμως πηγαίνουν στο ελληνικό. Ε, την Κυριακή δικαιούνται να ξεκουραστούν. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο μεγάλος μου γιος, το Σάββατο σχεδόν όλοι ξεκουράζονται. Μόνο μερικοί άνθρωποι δουλεύουν και τα ελληνόπουλα που ζουν στο Μόναχο πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο.
Θα περίμενε κανείς να παραπονιούνται. Όμως δεν το κάνουν. Παρόλο που πρέπει να ξυπνήσουν πάλι νωρίς το πρωί. Παρόλο που δεν έχουν χρόνο να καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση. Με όρεξη ετοιμάζουμε το κολατσιό τους στο ταπεράκι τους, με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη ετοιμάζουν μόνοι τους την τσάντα τους (γιατί στο γερμανικό σχολείο δε χρειάζονται τσάντα – προς το παρόν). Με όρεξη κι εγώ οδηγώ μισή ώρα μέχρι την άλλη άκρη της πόλης (για δεδομενα Μονάχου πολύ δηλαδή) μέχρι να φτάσω σχεδόν πάντα λίγο αργοπορημένη, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου στο σχολείο. Η όρεξη μου ανοίγει περισσότερο μόλις περνώ το κατώφλι του σχολείου. Αναμνήσεις παιδικές ξεπετάγονται μπροστά στα μάτια μου – μάλλον τις βοηθάει και η μυρωδιά τυρόπιτας που ξεπετάγεται από το κυλικείο. Κάπου εκεί αποχαιρετώ τα παιδιά μου, τον έναν στο νήπιο, τον άλλο στο προσχολικό τμήμα. Για 3 ώρες. Ίσα δηλαδή που να προλάβουν να μάθουν ένα ακόμα καινούργιο γράμμα, ένα καινούργιο τραγούδι, να μιλήσουν για μια γιορτή ή ένα ελληνικό έθιμο. Να προλάβουν να φτιάξουν κουραμπιέδες τα Χριστούγεννα ή μια λαμπάδα το Πάσχα. Να μιλήσουν με άλλα παιδάκια που, ω του θαύματος, μιλούν κι εκείνα τη μητρική τους γλώσσα, να νιώσουν για λίγο σαν να είναι στην Ελλάδα. Ίσα-ίσα να προλάβουν να πάρουν μια ανάσα της. Ίσα που να προλάβω κι εγώ να πάρω μια ανάσα, απολαμβάνοντας τον καφέ μου στο ήσυχο ακόμα από βουή και τουρίστες κέντρο της πόλης. Πολύτιμο το ελληνικό σχολείο…για όλους μας. Ραντεβού ξανά το επόμενο Σάββατο.
Most children wake up in the morning and they ask : “Mom, do we have school today?„ My kids wake up in the morning and ask : “Μom, what school do we have today?„ And they impatiently wait for my answer. Cause in our case the answer may really vary. Between Monday and Friday, they visit the german school, like most children do. But on Saturday they visit the greek school. Then, on Sunday, we let them rest. As my older son says, on Saturday almost everyone rests. Only a few people work and Greek children living in Munich go to the greek school.
You would expect them to complain. But they do not. Although they need to wake up again in the morning. Although they do not have time to sit in front of the TV. They enjoy helping me prepare their snack for the school, they enjoy even preparing alone their backpack (in the German school they do not need a backpack for the time being). I enjoy too driving half an hour till the other side of the city (that is far away for Munich standards), until I almost always arrive a little late, like most of the others parents do. I enjoy passing the school threshold. Children’s memories rise in front of my eyes – it is probably due to the smell of cheese pie coming through from the canteen. It is then that I say goodbye to my children. For 3 hours. Just enough time for them to learn a new letter, a new song, to talk about a national holiday or a greek custom. Enough to prepare a traditional dessert on Christmas or a candle on Easter. Enough to talk to other children who, miraculously, speak their mother tongue, enough to feel for a while as if they are in Greece. Just enough to take a smell of our country. Enough for me to take a breath, enjoying my coffee in the still quiet and empty from tourists downtown. Precious Greek school…for all of us. Until following Saturday.
Apomamasemama 