Τα κάστανα έχουν κάνει ξανά την εμφάνιση τους εδώ και ένα μήνα. Μικροπωλητές τα ψήνουν στη φουφού στο δρόμο, τα εστιατόρια τα εντάσσουν στα εποχικά τους πιάτα, πεσμένα τα συναντάμε στους περίπατούς μας σε πάρκα και δάση. Όταν όμως προχτές άνοιξα την πόρτα του σχολείου και βρήκα τον γιο μου να κρατάει ένα κολιέ φτιαγμένο από κάστανα για εμένα, τρελάθηκα από χαρά. “Μαμά! Για’σενα! Το έφτιαξα για’σενα! Σ’αγαπώ πολύ!”. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τη συγκίνηση μου. Το φόρεσα αμέσως, για να του δείξω πόσο μου άρεσε. Αν εξαιρέσουμε ότι ήταν λίγο βαρύ :-), ήταν πανέμορφο και το κράτησα στο λαιμό μου όλη την ημέρα. Ύστερα το κρέμασα σε εμφανές μέρος στο δωμάτιο μου, για να συνεχίσει να το βλέπει και να αισθάνεται περήφανος. Μιλήσαμε πολύ για τα κάστανα, τις καστανιές, το φθινόπωρο, τον χειμώνα που έρχεται. Το Σάββατο, στην πρωινή μας βόλτα, μόνος του ζήτησε να σταματήσουμε στον πρώτο καστανά. Αγοράσαμε ζεστά κάστανα σε χωνάκι. Ήταν τόσο νόστιμα! Ύστερα την Κυριακή μαζέψαμε πεσμένα κάστανα στο δάσος και στολίσαμε μια πιατέλα στην τραπεζαρία. Ένα ήταν σίγουρο : τα κάστανα είχαν έναν ακόμα οπαδό!