Ένα από τα πρώτα πράγματα που με είχαν εντυπωσιάσει όταν είχα φτάσει σε αυτή την πόλη πριν δεκατέσσερα χρόνια ήταν ένα τεράστιο παγοδρόμιο που είχαν στήσει μπροστά στο δημαρχείο της πόλης. Φυσικά αυτό το παγοδρόμιο πλέον το έχουν επεκτείνει πολύ, έτσι ώστε να καλύπτει κάθε μικρό δρομάκι του πάρκου που το περιτριγυρίζει. Όταν το είδα τον περασμένο Φεβρουάριο, με εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο. Με εντυπωσίασε πιο πολύ η μελετημένη προσπάθεια αυτής της πόλης να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, για να προσφέρει όμορφες εμπειρίες σε κατοίκους και τουρίστες και ποτέ να μην επαναπαύεται. Φυσικά είναι ακόμα νωρίς για το συγκεκριμένο παγοδρόμιο, καθώς προηγείται η μεγάλη χριστουγεννιάτικη αγορά που θα στηθεί εκεί σε μία εβδομάδα. Όμως από ότι φαίνεται υπάρχει εναλλακτική μέχρι τότε και σήμερα σκεφτήκαμε να την αξιοποιήσουμε. Ο γιος μου είχε καλεσμένους τους φίλους του στο σπίτι και αποφασίσαμε όλοι μαζί να κλείσουμε την ημέρα μας “πατινάροντας”. Βασικά όλοι οι υπόλοιποι έκαναν την προσπάθεια τους, εκτός από εμένα που βρήκα τη δικαιολογία να μείνω με τον μικρό. Την επόμενη φορά…

Οι μικροί εξερευνητές έδειχναν εκστασιασμένοι φορώντας τα παγοπέδιλα τους, ωστόσο ορισμένοι δίστασαν όταν ήρθε η ώρα να εισέλθουν στην πίστα. Ευτυχώς, υπήρχε μέριμνα για τα παιδάκια, καθώς μπορούσαν να στηριχθούν σε μικρούς πιγκουίνους σε μορφή στράτας, έτσι ώστε να αποφύγουν επικίνδυνες πτώσεις. Η χαρά τους ήταν μεγάλη. Το μεγαλύτερο κοριτσάκι της παρέας πολύ γρήγορα άφησε τον δικό της πιγκουίνο και ξεκίνησε δειλά μόνη της τις πρώτες της βόλτες. Ο γιος μου, που δεν είχε μείνει πολύ μες στην πίστα, καθώς δεν ήμασταν και πολύ σε θέση να τον βοηθήσουμε, ενθάρρυνε ενθουσιασμένος τους φίλους του για τα κατορθώματα τους. Απολάμβανα και εγώ τη χαρά τους. Μακάρι να είχα μάθει και εγώ ως παιδί. Ίσως τώρα να μη μου φαινόταν βουνό. Ήταν όμως τόσο ωραία! Δεν ήθελαν να φύγουν με τίποτα. Τους τάξαμε πως θα ξαναπάμε σύντομα. Και αυτή τη φορά θα δοκιμάσω και εγώ, το υπόσχομαι.