Χτες, καθώς περπατούσα στο εσωτερικό ενός εκ των δύο κεντρικών σταθμών της πόλης, έπεσα πάνω σε ένα πρόχειρο περίπτερο, ντυμένο με παιδικές ζωγραφιές. Είχαν μετατρέψει έναν χώρο του σταθμού σε προσωρινό παιδικό σταθμό για τα παιδάκια των προσφύγων. “Χρειάζονται και εκείνα κάπως να απασχοληθούν”, μου είπε η εθελόντρια που ρώτησα. “Τους κρατάμε συντροφιά, παίζουμε μαζί, ζωγραφίζουν, τρώνε κάτι, περνούν την ώρα τους ευχάριστα”. Την ρώτησα πως μπορούσα να βοηθήσω. Μου έγραψε ένα τηλέφωνο, για να τους δώσω ρούχα. “Παιχνίδια δεν χρειαζόμαστε, έχουμε ήδη πολλά”. Μειδίασα. “Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον”, μου είπε. “Εμείς σας ευχαριστούμε για αυτό που κάνετε”, της απάντησα.

Μοιάζει να ξεχνάμε στην καθημερινότητα μας τι συμβαίνει εκεί έξω, ίσως γιατί δεν το βλέπουμε. Πριν λίγες μέρες είδα στο youtube το βιντεάκι του “save the children” με τίτλο ¨Most shocking second a day video”. Δείχνει με πολύ απλό τρόπο πως ο πόλεμος φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή ενός μικρού κοριτσιού. “Επειδή δε συμβαίνει εδώ, δε σημαίνει ότι δε συμβαίνει”, καταλήγει το βίντεο. “Σώστε τα παιδιά της Συρίας”. Ταρακουνήθηκα. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του. Ας κάνουμε όλοι από κάτι μικρό ή μεγάλο για αυτά τα παιδιά. Μας έχουν ανάγκη.