Τον τελευταίο καιρό παλεύω να μάθω στον μικρό μου γιο να μην ανοίγει τα συρτάρια της κουζίνας-κυρίως (και του λοιπού σπιτιού ακολούθως). Μάταιη προσπάθεια. Με κοιτάει καλά-καλά και αμέσως μετά επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση. Λες και δε με άκουσε ποτέ. Πολλές φορές

τον γραπώνω και τον μετακινώ μακριά, μα χωρίς καθόλου αυτό να τον πτοεί ξανατρέχει γρήγορα προς τον στόχο του. Μια φίλη προχτές μου είπε να βάλω τα προστατευτικά που δεν τους επιτρέπουν να τα ανοίγουν. “Όχι”, της απάντησα αμέσως, “θα τον μάθω να μην τα ανοίγει”. Μέχρι που μια άλλη φίλη πριν λίγες μέρες, βλέποντας με να συνεχίζω να ταλαιπωρούμαι, μου έδωσε τη δική της εναλλακτική. “Γιατί κάθεσαι και σκας; Σε αυτή την ηλικία είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν γιατί είναι κακό να εξερευνήσουν κάτι τόσο μαγικό όπως η κουζίνα που κρύβει χίλιους δυο μυστικούς θησαυρούς. Εγώ τα δικά μου παιδιά τα άφηνα να ασχολούνται με τα κουζινικά με τις ώρες. Ποιο είναι το κακό;”. Τότε θυμήθηκα τη συμβουλή μιας φίλης νηπιαγωγού, όταν την είχα ρωτήσει για τρικ, που θα κρατούν το ενδιαφέρον του παιδιού μου για εξερεύνηση αμείωτο. “Παραχώρησε του ένα συρτάρι ή ντουλάπι στην κουζίνα. Κρύβε εκεί πράγματα που δεν σε νοιάζουν και άφηνε τον να τα ανακαλύπτει. Άλλαζε όμως το περιεχόμενο συχνά. Έτσι, και δεν θα του στερείς τη χαρά και θα του μάθεις σιγά-σιγά τους κανόνες σου. Σήμερα λοιπόν έκανα την αρχή. Άφησα μέσα στο αγαπημένο του συρτάρι το πακέτο με τα καλαμάκια που τόσο είχε βάλει στο μάτι. Κύλησε πάνω από μισή ώρα με τον μικρό μου να παίζει μαζί τους. Συνέχισε βέβαια να με κοιτάει πλάγια και να απορεί που δεν τον απομάκρυνα. Κάθε τόσο μου έριχνε και από ένα χαμόγελο. Είχαμε κάνει μια καλή αρχή!