Κοιτάζοντας φωτογραφίες του καλοκαιριού, κάτι μου φαινόταν εντελώς ξένο πάνω στο μικρό μου γιο. Μα ναι, ήταν η πιπίλα στο στόμα του!
Με το μεγάλο μου γιο, δεν ταλαιπωρήθηκα ποτέ στο συγκεκριμένο θέμα. Ούτως ή άλλως δεν την πολυχρησιμοποιούσε. Έφτασε ένα συνάχι με πολύ μπουκωμένη μύτη όταν ήταν 11 μηνών, για να την πετάξει μόνος του αρχικά και να την εξαφανίσω εγώ μετέπειτα. Και αυτό ήταν. Δεν την ξαναζήτησε.
Με το μικρό μου γιο όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα, καθώς όχι μόνο τη θεωρούσε απαραίτητη στον ύπνο του, αλλά την κουβαλούσε παντού μαζί του. Έτσι και δεν την βρίσκαμε, γινόταν χαμός. Κυκλοφορούσα πάντα με εφεδρικές πιπιλες. Ήταν το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που τσέκαρα πριν φύγουμε από το σπίτι, για να μην έχουμε δράματα.
Είχε πια κλείσει τα 2 χρόνια, όταν ρώτησα τον παιδίατρό μας τι να κάνω. Η άποψη του ήταν ότι οι ριζικές λύσεις, δηλαδή απότομη αποκοπή της πιπίλας, δεν είναι σωστές για την ψυχολογία και ότι είναι ανεκτή μέχρι τα 3 έτη. Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν ότι δυο μήνες μετά οι συγκυρίες θα μας έφερναν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τον τελευταίο καιρό υποφέραμε, καθώς εκείνος και τα δόντια του είχαν πια μεγαλώσει αρκετά, με αποτέλεσμα να κόβει τις πιπίλες πολύ συχνά. Είχα μεινει με 3 πιπίλες και τις πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού. Εν μέσω μετακόμισης όμως και μένοντας σε ξενοδοχείο για κάποιες μέρες, κάπως έτυχε και ξέμεινα με 1 μόνο, ημέρα Σάββατο. Δεν την έχανα από τα μάτια μου, για να ξορκίσω το κακό. Έλα μου όμως που το πρωί της Δευτέρας βρήκα την πιπίλα κομμένη στην κούνια του. Έπρεπε να φύγουμε γρήγορα για τη μετακόμιση και τα παιδιά θα έμεναν με το θείο τους στο ξενοδοχείο. Έτρεξα στο κοντινό σούπερμαρκετ μήπως βρω εκεί τη σωτηρία μας. Οι μοναδικές πιπίλες που είχε ήταν για 0-6 μηνών (πολύ μικρές δηλαδή) και φτιαγμένες από καουτσούκ, ενώ ο γιος μου είχε συνηθίσει στη σιλικόνη. Παρόλα αυτά τις αγόρασα μέσα στον πανικό μου, μήπως και τον κοροϊδέψω. Τις κοίταξε με αηδία και τις πέταξε στο πάτωμα. «Ντε μαρέσει», φώναξε. Έπρεπε να φύγω, φανταζόμουν όμως ήδη τη συνέχεια. Έδινα μία ώρα το πολύ μέχρι να χτυπησει το τηλέφωνο και να ακούσω τον μικρό να κλαίει απαρηγόρητος για την πιπίλα του. Η ώρα όμως περνούσε και το τηλέφωνο παρέμενε αθόρυβο. Υποψιαζόμουν ότι το γεγονός ότι δεν ήταν μαζί μας, ούτε στο σπίτι του, βοηθούσε να ξεχνιέται. Τρεις ώρες μετά και πριν πάω να τους παραλάβω, πήγα σε μεγαλύτερο σούπερμαρκετ, για να βρω τις δικές του πιπίλες. Και άλλη απογοήτευση. Το ράφι τους ήταν άδειο. Άρπαξα τις πλησιέστερες σε μορφή (ναι μεν σιλικόνη και σωστή ηλικία, αλλά διαφορετική μάρκα) και έφυγα γρήγορα. Μπήκα όλο χαρά στο δωμάτιο και μόλις μου ζήτησε πιπίλα, έβγαλα μία από το πακέτο και του την έδωσα. Έκανε να τη βάλει στο στόμα και με μια έκφραση αηδίας μου την πέταξε πίσω. «Ντε μου αρέσει ατή. Δική μου». Και τότε ξαφνικά ένα λαμπάκι άναψε μπροστά μου. Είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή, το ένιωθα. Παρά την κούραση της μετακόμισης, παρά το γεγονός ότι δεν ήμασταν στο σπίτι μας, παρόλες τις αλλαγές, ήξερα ότι δεν πρέπει να αφήσω την ευκαιρία να παει χαμένη. Τουλάχιστον έπρεπε να προσπαθήσω. «Δεν έχω άλλη καρδιά μου», του απάντησα. «Στο σούπερμαρκετ είχαν μόνο αυτή την πιπίλα. Δε σου αρέσει;». «΄Οχι», συνέχισε να με κοιτάει με απέχθεια. «Τι να κάνω; Δεν βρήκα άλλη πιπίλα. Αν θες μην τη φορέσεις». Δεν είπε τίποτα. Μπήκαμε στο νέο μας σπίτι, ξεχάστηκε με τα κιβώτια που υπήρχαν παντού, δεν την ξαναζήτησε. Το βράδυ επιστρέψαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο, σίγουροι ότι θα ζήσουμε ένα δράμα. «Πιπίλα;» μας ρώτησε, του έδειξα πάλι την καινούργια. «Ντε τη θέλω ατή». «Δεν έχω άλλη καμάρι μου». Πάλι δεν είπε τίποτα. Κλείσαμε τα φώτα και κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως από την κούραση. Δεν το πίστευα. Το πρωί μετρούσαμε πια ήδη ένα 24ωρο. Αν κερδίσουμε και τη δεύτερη μέρα, θα τα έχουμε καταφέρει, σκεφτόμασταν. Η επόμενη μέρα κύλησε επίσης κουραστικά, κάποιες φορές ζήτησε την πιπίλα και κάθε φορά του έδειχνα την καινούργια. Απαξιούσε. Έτσι πέρασαν κι άλλες μέρες. Κάθε μέρα τη ζητούσε και λιγότερο. Και κάθε φορά του έδειχνα την εναλλακτική. Μετά την 5η μέρα δεν την ξαναζήτησε ποτέ πια. Και έτσι την κόψαμε. Χωρίς δάκρυα, χωρίς φωνές, χωρίς προσπάθεια. Χωρίς καν να το έχουμε σχεδιάσει.
Συμπέρασμα : Προσπαθήστε να αγοράζετε μόνο μια συγκεκριμένη μάρκα και τύπο πιπίλας. Και όταν νιώσετε ότι έχει έρθει η ώρα, αγοράστε μια τελείως διαφορετική μορφή. Δεν είναι η μαγική συνταγή, αλλά ίσως δουλέψει. Σε μετέπειτα συζητήσεις μου έμαθα και από άλλες μαμάδες ότι έχουν χρησιμοποιήσει τυχαία την ίδια μέθοδο και τα έχουν καταφέρει. Μπορεί τελικά να μην είναι τόσο δύκολο. Από ότι φαίνεται, τα παιδιά μας έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις. Και μάλλον τις θεωρούν πολύ σημαντικές.
I was looking at summer photos, when something felt really strange on my little son. Yes, it was the pacifier in his mouth!
I’ve never faced this problem with my older son. He wasn’t actually using it that much. It only took him a cold with a blocked nose, when he was 11 months, to leave it aside. And that was it. He never asked for it again.
With my younger son things were much more difficult. Not only did he consider it necessary in his sleep, but he insisted carrying it everywhere with him. When we could not find it, he would burst to tears and not calm down. I always went around with spare ones. It was the first and the last thing that I checked before leaving the house, in order to avoid any dramas.
He was already two years old, when I asked for our paediatrician’s opinion. According to him, radical solutions, like throwing the pacifiers away, are not correct and we had time until he got three years old. What I did not know back then was that two months after that the circumstances would bring us to the desired result.
We were suffering lately, as he and his teeth had already grown enough, leading to destroyed pacifiers every now and again. We had been left with three dummies and were paying attention not to lose any. But during our move to a new home, we stayed in a hotel for a few days and we somehow ended up only with one, Saturday night. I was very careful, in order to avoid possible problems. However, on Monday morning I found the pacifier bitten in his crib. We had to leave quickly for the move and the children would stay with their uncle at the hotel. I ran to the nearby supermarket hoping to find our salvation. The only dummies were for 0-6 months old (very small) and made of rubber, while my son was accustomed to silicone. Nevertheless I bought them in panic, in case I could calm him a bit. He looked in disgust and threw them on the floor. “not like it” he cried. I had to leave, but I could already imagine the next scene. I was giving it an hour before the phone would ring and their uncle would tell me that he was crying for the pacifier. But the hours passed and the phone remained silent. I suspected that the fact that we were not there, nor was he at his home, helped him forget. Three hours later and before going to pick them up, I went to a larger supermarket, to find his own pacifiers. Another disappointment. The shelf was empty. I found the closest one (although silicone and correct age, still another brand) and left quickly. I walked happily into the room and when he asked for a pacifier, I took one out of the pack and gave it to him. He did put it in his mouth and with an expression of disgust threw it back to me. “not like it”. “Mine”. And then suddenly Ι saw the sign. The time was right, I knew it. Despite the complexity of the move, despite the fact that we were not in our home, despite all the changes, I knew I should not let the opportunity pass by. At least I had to try. “I don’t have another one, honey”, I replied. They had only this in the supermarket. Don’t you like it?”. “No”, he kept looking at me in disgust. “What can I do? I did not find any other. If you don’t like it, don’t use it”. He didn΄t say anything. We entered our new home and he spent his time moving around the boxes, not seeking for the pacifier. In the evening we returned to the hotel exhausted. We were sure that we would live a drama. “Pacifier?” he asked. I showed him again the new one. “not this”. “I have no other one, sweetheart”. Again he said nothing. We turned the lights off and felt asleep almost immediately. I could not believe it. Next morning we were counting already 24 hours. If we win the second day, we will have succeeded, we thought. The second day was also exhausting, sometimes he called for the pacifier and every time I was showing him the new one. “No”. The days were passing by. Each day he was asking for it less and less. And each time I was showing him the alternative one. After the 5th day he never more sought for it. And so it ended. Without tears, without voices, without effort. Without even planning for it.
Conclusion: Buy only one particular brand and type of pacifier. And when you feel that the time has come, buy a completely different one. It is not the magic recipe, but it might work. In my subsequent discussions I learned from other moms that they have accidentally used the same method and have succeeded. It may ultimately not be as hard as it seems. Apparently, children have specific preferences. And they are very important.
Apomamasemama 