4 χρόνια πριν. Πέμπτη πρωί. Εισέρχομαι στο αεροσκάφος με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαίρομαι που θα τον δω, μου έχει λείψει. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ακριβώς χαίρεται η μικρή ψυχούλα που σέρνω μαζί μου. «Μπα-μπα», μου λέει, έχει καταλάβει. Μα ταυτόχρονα λυπάμαι. Πόσο περίεργη είσαι ζωή που μπορείς να φέρνεις αυτά τα δύο αντίθετα συναισθήματα την ίδια στιγμή; Λυπάμαι, γιατί ξέρω πια ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους. Μπορεί τώρα να πηγαίνω για λίγες μέρες, μα σε λίγο καιρό θα έρθει το μεγάλο ταξίδι, με ή χωρίς επιστροφή. Και ενώ το θέλω και το έχω αποφασίσει, δεν παύει να μην πονάει. Απογειωνόμαστε. Εις το επαινιδείν Ελλαδίτσα!
Μπροστά μου κάθεται ένα ζευγάρι, γύρω στα 50. Μιλάνε για τη Νέα Υόρκη με τρομερό ενθουσιασμό. Είναι ο τελικός τους προορισμός. Πιάνουμε κουβέντα, δε θέλω άλλωστε και πολύ, τους δίνω συμβουλές, αρχίζουμε να γελάμε. Με ρωτούν που πάω. “«Στο Μόναχο», τους απαντώ. «Πριν ένα μήνα έφυγε ο άντρας μου για δουλειά και πάμε να τον δούμε για λίγες μέρες. Σε δυο μήνες θα μετακομίσουμε και εμείς κανονικά». Με κοιτούν με μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο και δεν ξέρω πως ακριβώς να την εκλάβω. «Εμείς μεγαλώσαμε στο Μόναχο», μου λένε αμέσως. Έλληνας εκείνος, Γερμανίδα εκείνη, γνωρίστηκαν μικρά παιδιά, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, μα πολύ γρήγορα αποφάσισαν πως η Γερμανία δεν τους ταιριάζει. Μετακόμισαν σε ένα ελληνικό νησί και έκτοτε ζουν εκεί ευτυχισμένοι. «Όλα είναι υποκειμενικά», μου λέει εκείνος. «Εγώ στο Μόναχο πήγαινα σε σχολείο με εσωτερική πισίνα, ο γιος μου πήγε σε γυμνάσιο που στεγαζόταν σε container. Ε, και; Για’μενα δεν έχουν σημασία μόνο οι εγκαταστάσεις, σημασία έχει η ψυχή των ανθρώπων. Και ο ήλιος. Η θάλασσα…»
Έχω μείνει να τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια, δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. «Τέλεια», του απαντώ. «Μου δίνετε μεγάλο κουράγιο, μάλλον έχουμε πάρει τη λάθος απόφαση…». «Όχι», με διακόπτει πριν προλάβω να συνεχίσω. «Κάνεις λάθος, έχετε πάρει την πιο σωστή απόφαση. Αποφασίσατε να δοκιμάσετε κάτι άλλο. Και ήθελε πολύ θάρρος, σας το αναγνωρίζω. Θα πάτε στο Μόναχο, θα αρχίσετε ξανά τη ζωή σας εκεί, θα πάρετε διαφορετικές εμπειρίες και μετά από 2, 3, 4, 10 χρόνια θα έχετε πια καταλάβει που σας αρέσει να ζείτε περισσότερο. Και τότε θα πάρετε την οριστική σας απόφαση. Κυρίως όμως δεν θα έχετε μείνει με το ΑΝ. ΑΝ είχα φύγει, ΑΝ είχα κυνηγήσει την τύχη μου, ΑΝ στο εξωτερικό είναι καλύτερα…Δε θα αναρωτιέστε, θα έχετε απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις». Προσγειωνόμαστε. Παίρνω τον μικρό στην αγκαλιά μου και πριν φύγω σήκωνονται να με αγκαλιάσουν. «Μπράβο σας! Θέλει πολύ θάρρος αυτό που κάνετε και μάλιστα με ένα μικρό παιδί. Καλή τύχη να έχετε!». Βγαίνω έξω. Το Μόναχο με υποδέχεται με κρύο. Χειμώνας γαρ. Όμως η καρδιά μου είναι ζεστή. Τα λόγια τους μου έδωσαν δύναμη. Είμαι έτοιμη για τη νέα μας περιπέτεια. Και όπου βγει!
4 χρόνια μετά και δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει. 2 μεσοσταθμοί πόλεων έχουν προκύψει στο μεταξύ. 1 μέλος ακόμα έχει προστεθεί στην οικογένειά μας. Η ζωή κυλάει σαν το νερό. Με τις ευκολίες της και που και που με τα εμπόδια της. Όποτε πηγαίνουμε στην Ελλάδα, όλοι μας λένε : «Τέλεια, πρέπει να είναι φανταστικά στη Βιέννη, στο Μόναχο, στο…». «Δεν είναι έτσι», τους απαντώ και η σκέψη μου πάντα γυρίζει στο ζευγάρι που γνώρισα στο πρώτο μου εκείνο ταξίδι. «Πουθενά δεν είναι τέλεια. Παράδεισος δεν υπάρχει. Όλα έχουν τα καλά τους και τα άσχημα τους. Παντού κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις. Το θέμα είναι πώς τα βλέπεις εσύ, τι μετράει για’σενα περισσότερο». «Θα επιστρέφατε;», μας ρωτούν. Κοιταζόμαστε μειδιάζοντας. Ίσως. Έχουμε λίγο καιρό μπροστά μας ακόμα να αποφασίσουμε…
Four years ago. Thursday morning. I step onto the plane with mixed feelings. I am glad that I will see him again, I have missed him a lot. And I’m sure that the little man, whose hand I am holding is also glad. “Da-da”, he says, he already knows. But at the same time I feel sad. Life, how strange you are, that you can create these two opposite emotions at the same time? I’m sad, because I know now that this is the beginning of the end. I may now go for a few days, but the big journey will come shortly after. And while I want it and I’ve decided for it, it still hurts. We take off. Farewell, Greece!
A couple sits in front of me, they are in their fifties. They talk about New York with tremendous enthusiasm, it is their final destination. I don’t hesitate, we start to talk, I give them advice, we laugh. They ask me where I fly to. “To Munich”, I answer. “My husband left for work a month ago and I go to see him for a few days. In two months we are moving too”. They look at me with a strange expression on their face and I am not quite sure how to interpret it. “We grew up in Munich”, he says after a while. “I’m Greek, my wife is German, we met when we were pretty young, we fell in love, we got married, but soon enough we decided that Germany did not suit us. We moved to a Greek island and we live there happily ever since. Everything is subjective”, he goes on. “In Munich I attended a school with an indoor swimming pool. On the island, a container housed my son’s high school. So what; For me it’s not only about facilities, people’s soul is more important. And then the sun, the sea…”
I was looking at them wide-eyed in astonishment, not knowing whether to cry or to laugh. “Perfect”, I exclaimed. “You give me great courage, probably we have taken the wrong decision…”.“No”, he interrupted me before I went on. “You made the right decision. You have decided to try something different. And it took a lot of courage, I can recognise that. You will go to Munich, you will start your life there, you will have different experiences and after 2, 3, 4, 10 years you will know where you prefer to live. And at that moment you’ll take your final decision. But most of all you will not keep saying IF. IF I go, IF I chase my luck, IF living abroad is better… You will not wonder, you will have an answer to all these questions”. We land. I get my little person in my arms and before I head to the exit, I hug them and they hug me. “Congratulations! It takes a lot of courage to make this move, even more with a small child. Good luck!”. I’m going out. Munich welcomes me with snow and cold. It is winter after all. But my heart is warm. Their words gave me strength. I’m ready for our new adventure. Let it begin!
Four years later we have not decided yet. Two new locations have emerged in the meantime. One member has been added to our family. Life flows like water. Easy in general, with some obstacles now and again. Whenever we go to Greece, they tell us: “Perfect, it must be fantastic in Vienna, Munich, …” “Not exactly”, we answer and my mind always flies back to this couple I met in my first trip. “Nowhere is perfect. Paradise does not exist. Every country, every city has its good and its not so good sides. You lose something, you win something. It’s all about what is your point of view, what counts more for you”. “Would you return?”, they ask us. We look at each other, smiling. “Perhaps”. We have some time ahead of us yet to decide…
(This post has been originally published at www.serendipitousencounters.com)
Apomamasemama 