To περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν ένα από τα πιο δυνατά της ζωής μου. Ναι, ήμουν στην πόλη μου, την Αθήνα, δυο μέρες μόνο, σ’ ένα ταξίδι αστραπή. Ναι, η Αθήνα μου είχε βάλει τα καλά της, γιατί γιόρταζε τον 37ο μαραθώνιό της, όσα και τα χρόνια μου σχεδόν. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Αυτή τη φορά δεν ήμουν απλός θεατής. Αυτή τη φορά συμμετείχα ενεργά, αυτή τη φορά συμμετείχαμε όλοι μαζί.

Όταν στάθηκα στη γραμμή της εκκίνησης των 10 χιλιομέτρων με φόντο το Λυκαβηττό, οι σφυγμοί μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Λίγο η έκσταση της στιγμής, λίγο οι φίλοι μου δίπλα μου που περίμεναν να τρέξουμε μαζί, λίγο το βλέμμα των παιδιών μου που φώναζαν δίπλα μου με ενθουσιασμό…Το ίδιο δυνατά φώναζαν και χειροκροτούσαν όταν πέρασα δίπλα τους στο δεύτερο χιλιόμετρο μπροστά στη Βουλή. Μικρά παιδάκια και ενήλικες ζητωκραύγαζαν σε όλη τη διαδρομή και οι φανταστικοί εθελοντές μας εμψύχωναν συνεχώς. Ήμουν λίγο κρυωμένη, αδύναμη, σε μια άλλη ζωή δε θα είχα πάει καν για προπόνηση, όμως σε αυτή τη ζωή ήμουν εκεί και έτρεχα, μόνο αυτό είχε σημασία. Λίγο πριν τον τερματισμό, είδα έναν άντρα να τρέχει δίπλα μου με το μωρό του σε καροτσάκι. Ήταν Γερμανός που μένει στην Αθήνα. Ακύρωσε η babysitter, μου είπε. Σε μια άλλη ζωή θα είχε ακυρώσει το τρέξιμο. Όμως ήταν κι εκείνος εκεί και έτρεχε. Όταν μπήκα στο φωταγωγημένο στάδιο, η ψυχή μου γελούσε. Τα είχα καταφέρει. Είχα καταφέρει και τη 1 ώρα που τόσο ήθελα. Όμως η πιο μεγάλη ανταμοιβή ήταν ο μεγάλος μου γιος που ζητωκραύγαζε σε ένα από τα σκαλοπάτια του σταδίου. Πριν 7 χρόνια η γέννηση του μου είχε δώσει το έναυσμα να τρέξω για πρώτη φορά. Τότε με περίμενε μωράκι στο σπίτι, τότε δεν ήξερε, τώρα ήταν εκεί και ήταν περήφανος για΄μένα. 

Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ήταν ακόμα σκοτάδι όταν ξύπνησα για να πάω τον άντρα μου στα πούλμαν για τον Μαραθώνα. Γύρισα σπίτι, μα δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Πάλι σφυγμοί στο κόκκινο. Από την εκκίνηση και μετά κοιτούσα συνεχώς στην εφαρμογή που βρίσκεται. Ήξερα ότι πρέπει να τον εμψυχώσω. Στο 21ο χιλιόμετρο, στη μέση της διαδρομής δηλαδή, θα ήταν το πρώτο μας ραντεβού. Μέχρι να έρθει, εμψύχωνα τους ομοίους του, τους φώναζα με όλη μου την ψυχή. Έδινα πίσω τη δύναμη που είχα πάρει κι εγώ την προηγούμενη μέρα. Όταν είδα τους πρώτους “συνοδούς” να καταφτάνουν οδηγώντας αθλητές με αμαξίδια, η συγκίνηση μου ξεχείλισε. Πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας, πόσο καλό υπάρχει εκεί έξω, πόσο το ξεχνάμε…Τον εντόπισα από μακριά και άρχισα να χοροπηδάω. Με είδε κι εκείνος και ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του. Η πρώτη δόση ενδυνάμωσης είχε πετύχει. Μόλις με πέρασε, έφυγα τρέχοντας για τον επόμενο σταθμό: το 32ο χιλιόμετρο, το επομονομαζόμενο τείχος. Εκεί που οι αθλητές αρχίζουν να χάνουν τις ελπίδες τους. Λίγο έμεινε, τους φώναζα. 10 χιλιόμετρα μόνο, μια κατηφόρα!(χαμογελούσα από μέσα μου, σκεπτόμενη ότι τόσο είχα καταφέρει εγώ συνολικά). Κάποιοι μου χαμογελούσαν, άλλοι παρέμεναν συγκεντρωμένοι στο στόχο τους. Μια κυρία απέναντι μου δε σταματούσε να κουνάει την ελληνική σημαία, φωνάζοντας συνεχώς: είστε όλοι ήρωες! Δεύτερη συνάντηση, δεύτερη τονωτική αμπούλα. Τρίτος σταθμός: Νομισματοκοπείο. Εκεί τον περιμέναμε πια οικογενειακώς. Τα παιδιά κοιτούσαν εκστασιασμένα. Του κόλλησαν το χέρι ζητωκραυγάζοντας. Τέταρτος και τελευταίος σταθμός : Παναθηναικό στάδιο. Τον παρακολουθούσα στην εφαρμογή να πλησιάζει τον φίλο του. Τον φτάνεις, του έγραψα. Κι ύστερα τους είδα να διανύουν τα τελευταία μέτρα μαζί, να περνάνε μαζί τη γραμμή του τερματισμού. Του φώναζα και ας ήξερα ότι δεν μπορεί να με δει. Έκλαιγε. Έκλαιγα κι εγώ. 7 μήνες προετοιμασίας είχαν δικαιωθεί. Ένα όνειρο που φαινόταν τόσο μακρινό είχε γίνει πια πραγματικότητα. Ήταν ευτυχισμένος. Ήμουν κι εγώ μαζί του. Τα παιδιά κοιτούσαν με περηφάνεια τα μετάλλια μας. Τα φορούσαν. Μια μέρα θα τρέξω κι εγώ μαμά, μου έλεγαν και ήμουν σίγουρη ότι ο μαραθώνιος τους είχε προσφέρει ένα μεγάλο μαθήμα ζωής. Στο αεροπλάνο της επιστροφής γνώρισα το ζευγάρι Γερμανών που καθόταν πίσω μου. Είχαν τρέξει κι εκείνοι τα 10 και τον μαραθώνιο αντίστοιχα, για 2η φορά στην Αθήνα. Είχαν μαζί το μωρό τους. Κάνατε κι εσείς εναλλάξ προπονήσεις; με ρώτησαν. Ακριβώς, τους απάντησα γελώντας. Όλα γίνονται άμα το θες, σκέφτηκα. Μεγάλο μάθημα ζωής για όλους μας ο μαραθώνιος τελικά…

Last weekend has been one of the strongest in my life. Yes, I was in my city, Athens, only two days, on a lightning trip. Yes, Athens was celebrating its 37th marathon. But it wasn’t just that. This time I wasn’t just a spectator. This time I was actively involved, this time we were all together.

When I stood at the 10km start line, watching at the back  the Lycabettus hill, my heart was beating fast. It was the ecstasy of the moment, it was my friends who were standing next to me waiting to run together, tit was the gaze of my children who were shouting with excitement next to me. They were also there, screaming and applauding as I walked past them during my second kilometre in front of the Parliament. Toddlers and adults cheered all the way and our fantastic volunteers were constantly encouraging us. I was sick, weak, in another life I wouldn’t even go for a training, but in this life I was there and running. Only that mattered. Just before the finish line, I saw a man running next to me with his baby in a stroller. He was a German living in Athens. The babysitter canceled, he told me. In another life he would have canceled the run. But he was there too and he was running. When I entered the stadium, my soul was laughing. I had succeeded. I had managed the 1 hour I so wanted. But the biggest reward was my eldest son cheering on one of the stadium stairs. 7 years ago his birth had given me the drive to run for the first time. He was only a little baby, waiting for me at home, he couldn’t realise it, now he was there and he was proud of me.

And that was just the beginning. It was still dark when I woke up to take my husband to the Marathon coaches. I came home, but I couldn’t sleep. My heart was beating again fast. When the race began, I was constantly checking at him in the live application. I knew I had to keep him motivated. At the 21st km, in the middle of the route, we would have our first appointment. In the meantime, I was encouraging the rest, I was shouting at them with all my soul. I was giving back the power I had received the day before. When I saw the first “escorts” arriving with the wheelchair-bound athletes, my emotion overflowed. How much power we hide in us, how much kindness there is out there, how can it be that we forget about it …I saw him from far away and started jumping. He saw me too and a smile appeared in his face. The first tonic shot had succeeded. When he was gone, I started running towards the next station: the 32nd kilometer, the so-called Wall. Where athletes begin to lose hope. I stayed for a while, shouting at them. Only 10 kilometers, one downhill still (I was smiling, thinking that I had just accomplished that much). Some were smiling at me, others remained focused on their goal. A lady across from me did not stop waving the Greek flag, shouting repeatedly: you are all heroes! Second meeting, second tonic shot. Third station: Mint. There we were expecting him as a family. The children stared in ecstasy, cheering when he passed by. Fourth and final station: Panathenaic Stadium. I was watching him in the app approaching his friend. You are reaching him, I wrote. And then I saw them running the last steps together, crossing the finish line together. I was yelling at him, although I knew that he couldn’t see me. He was crying. I cried too. 7 months of preparation were justified. A dream that seemed so distant had now become a reality. He was happy. I was too. The children were proudly looking at our medals.They were wearing them. One day I will also run! they kept telling me and I was sure that the marathon had offered them a great life lesson. On our return flight I met a couple of Germans sitting behind me. They had also run the 10 and the marathon respectively, for the second time in Athens. They had their little baby together. Did you do alternate as well going on workouts? they asked me. Exactly, I answered laughing. Everything is possible, if you really want it, I thought. Marathon has been a great life lesson for all of us in the end…